Ikaw na ang Huli (slow minor editing)

XLI

Dati, may nabasa akong article na nagsasabing 8 months raw ang maximum time para maka-get over ang isang babae sa past relationship. Umasa ako na totoo yon kaso hindi naman pala yun applicable sakin dahil 2 years and a half na ang lumipas, ni hindi pa nga rin nakaka-get over ang emotions ko sa pagkawala ni Goyong. Araw-araw, naiisip ko pa rin siya at ang utak ko ay nababalot pa rin ng what-ifs. Kung hindi siya nakabalik sa nakaraan para harapin ang naka-takda para sa kanya, kasal na kaya kami ngayon?

Sa unang taon sa Japan, tinuloy ko ang pag-aaral ng Nihongo kasama si Francis. Binigyan ko uli ang sarili ko ng goal na maipasa ang Level 1, sa panghihikayat na rin niya. Para kumita, nag-part time ako sa Circle-K, samantalang si Francis naman, sa Family Mart. May ilang buwan din na nagtrabaho akong waitress sa bar para madagdagan ang ipapambayad sa kanya kahit ayaw naman niya magpabayad.

"Wag ka na magbayad. E kung di dahil sayo, malamang cup noodles o microwaveable food araw-araw kong kinakain. Ok na yun!" Kahit ganuon ang sinasabi niya parati, dinadaan ko sa pagbili ng home supplies minsan para makabawas ako sa mga bayarin niya.

Sa sumunod naman na taon, nag-exam kami at laking tuwa namin na pumasa kaming parehas ng inaasam namin na level. Deserve ni Francis yon dahil sobra siyang tutok mag-aral, pero ako, feeling ko na-daan lang sa 'swerte'.

"Di mo ba napansin ang effort mo? Full effort kaya yon! Kasi partida, Miho, araw-araw mo pa iniisip si Greg niyan kasabay ng pag-re-review! Kahit di mo sinasabi sakin- I know, kaya wag mo ng i-deny, okay? Doble effort mo kesa sakin, so I'm really proud of your accomplishment. I'm sure masaya si Greg para sayo." Yan ang sabi niya pangontra sa paniniwala ko na sinwerte lang ako.

Pagkalabas ng exam results, tinanong niya rin ako agad kung ano ng plano ko at wala akong nasabi kung hindi maghanap ng mas magandang trabaho next time, yun lang. Siya naman raw ay balak bumalik sa Pilipinas para sa bagong family business nila sa Manila at plano rin niya mag-part time teacher ng Nihongo para ma-practice pa rin daw siya kahit papaano. Nauna siyang umuwi ng Pilipinas at ako naman, lumipat muna ng Nagoya at duon nagtrabaho sa isang maliit na hotel bilang isang receptionist. Nagawa kong bumalik ng Manila, mga 6 months after ng pag-alis ni Francis sa Tokyo. Hinikayat niya ako na mag-teacher sa school kung saan na siya nagp-part time (na siya ring school kung saan kami nag-aaral dati) dahil meron na naman raw job openings para sa full-time and part-time na language teachers. Sabi ko pag-iisipan ko pero nagpasya na rin akong umuwi dahil lang sa na-mi-miss ko na ang Pilipinas.

Pagbalik, halos wala pa rin namang nagbago- traffic pa rin sa EDSA. Nabalitaan ko kay Ma nuong tumawag siya, na nasa mabuting lagay naman si Dolores at ang baby niya kasama si Xander sa Amerika. Hindi kami nakapag-usap ni Dolly sa loob ng ilang taon, at masasabi kong hindi pa rin okay ang relasyon namin pero hindi ko masyado itong pinproblema. Isang araw, magiging maayos rin siguro ang lahat at ang importante ngayon ay maayos sila, lalo ang pamangkin ko. Si Pau naman ay busy pa rin sa coffee shop. Dinalaw ko siya ng isang beses duon at napansing may ilang pagbabago na rin- Maliban sa itsura, nadagdagan na rin ng madami ang desserts sa menu kasama na ang dati kong na-propose na Kakigoori.

"O diba, nag-improve? Thanks rin sa pinropose mo ha, ito yung pinakamabentang dessert dito lalo pag summer!" Ang sabi niya habang pinapakita sakin ang naka-paskil na menu sa harap.

"Seryoso? Oo, mas bet ko tong Korean cafe-style ng coffee shop mo ngayon. Mas cute at cozy!"

"Oo, seryoso ako. Speaking of 'mas cute'- Girl, lalo ka naging cute! Literal na ang haba ng hair mo! Bagay sayo! Ang ganda!"

"Thanks Pau! Gugupitin ko na nga sana. Ang init kasi!"

"Nako! Wag! Pag nakita ka ni Goy--" Natigil siya at di itinuloy ang pagbanggit sa pangalan ng Heneral. "Oops.. sorry, Miho.."