Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 2

Jurkjes Belle & Senna --------------------->

-Belle

Ik loop rustig door mijn appartement in Amsterdam, ik ben net thee aan het zetten. Ik loop langs een spiegel waar ik mijn hele lichaam in kan zien, en sta dan even stil. Ik heb een kort, zalmkleurig zomerjurkje aan, mijn lange bruine krullen hangen tot aan mijn middel. Ondanks dat ik veel buiten zit en het zomer is, ben ik nog niet bruin geworden. Mijn lichte huid lijkt haast wel licht te geven. Ik check even mijn make-up, wat eigenlijk niet nodig is aangezien ik alleen ben, en loop dan door naar de keuken.

Ik wil net mijn kopje vol schenken als ik de deurbel hoor gaan. Verbaast loop ik naar de deur. Wie zou mij op dit tijdstip nog opzoeken?

Ik loop door de gang naar de voordeur, en doe hem langzaam open. Een meisje van een jaar of achttien staat voor mijn deur. Ze heeft een koffer in haar hand. Ze draagt een vieze spijkerbroek met gaten erin, een hoodie die duidelijk twee maten te groot is en een pet. Ze zet de pet af, en ik zie haar rossige blonde haar in een slordige knot. Ze ziet er moe uit.

‘Hallo.’ Zeg ik zo vriendelijk mogelijk.

‘Belle?’ Zegt het meisje. Ik staar haar verbaast aan.

‘Hoe weet je mijn naam?’

‘Belle, kijk eens goed naar me. Je kent me wel.’

Ik geef mijn ogen de tijd en staar naar haar gezicht. Opeens herken ik haar en valt mijn mond open. Goed een vreselijke herinneringen wisselen elkaar af als ik haar aan staar.

‘Senna Claudel.’ Zeg ik dan verbluft. Senna glimlacht en knikt.

‘Het spijt me dat ik zo bij je op de stoep sta.’ Mompelt ze verlegen. ‘Ik ben weg uit Frankrijk.’

Ik kijk haar lang aan. Ik weet niet zeker of ik nou argwanend moet zijn of niet.

‘Ben je gevolgd?’ Vraag ik dan. ‘Is dit een test? Willen ze me terug?’

‘Nee!’ Zegt Senna meteen. ‘Vertrouw je me niet meer Belle? Na alles wat ik voor je heb gedaan?’

Ik ben even stil.

‘Natuurlijk vertrouw ik je wel Senna.’ Zeg ik dan. Ik glimlach naar haar, en ze glimlacht opgelucht terug.

‘Kom binnen, ik was net thee aan het zetten.’ Zeg ik. Senna kijkt me opgelucht aan en ik duw de deur verder open. Ze loopt achter me aan naar binnen, de wieltjes van haar koffer maken een luid geluid op mijn lichtbruine houten vloer.

‘Dus je woont op jezelf.’ Zegt Senna. ‘Volwassen hoor.’

Ik draai me om en lach om haar. Ik leid haar mijn slaapkamer in, en ze legt de koffer neer naast mijn bed.

‘Doe die lelijke kleren eens uit, dit kan je aan.’ Zeg ik en geef haar een donkerblauw zomerjurkje van mij.

‘Bedankt.’ Zegt ze dankbaar.

‘Pas de problème.’ Zeg ik en knipoog. ‘Na alles wat jij voor mij hebt gedaan is dit wel het minste. Je mag blijven zo lang als je wil.’

-Floor

‘Verdomme Quinty, hou je kop er eens bij!’ Schreeuw ik kwaad over het veld. Quinty kijkt me even snel aan, en rent dan zo snel ze kan achter de bal aan. Ze rent over linkervleugel, ik ren naast haar door het midden. Ze dolt een aanvaller uit en slaat dan met al haar kracht tegen de bal. Hij rolt razendsnel mijn kant op. Ik stop de bal, draai weg voor een verdediger van de tegenpartij en ren dan om het meisje heen. Ik voel hoe ze achter me aan rent, maar ik ben sneller.

Ik ren de cirkel in, dol nog een meisje uit en ram dan zo hard ik kan met mijn stick tegen de bal. Die vliegt door de lucht, prachtig in de linker bovenhoek van het goal.

‘Yes.’ Zeg ik zachtjes tegen mezelf. Dan komen mijn teamgenoten aanrennen om me te bespringen. Als we weer terug naar onze eigen kant lopen ren ik naar Quinty.

‘Sorry, ik was gefrustreerd.’ Zeg ik. ‘Mooie voorzet.’ Quinty haalt haar schouders op.

‘Heb ik ook zo vaak. Mooi doelpunt.’ Zegt ze nonchalant.

‘Thanks.’ Zeg ik en ren terug naar mijn plek als midden-midden. Het centraal van het veld. Zowel voor als achter, links als rechts. Rennen kan ik als de beste en mijn conditie is super, dus voor mij is het geen probleem.

De wedstrijd begint weer, en ik gooi zoals altijd mijn hele lichaam en geest in het spel. Hockey is voor mij een uitlaatklep. Al het slechte in de wereld en alles wat ik heb meegemaakt verdwijnt als ik speel.

Na twintig minuten spelen kom ik hijgend en zwetend van het veld af. Ik loop door naar de dug-out, stop mijn spullen in mijn tas en loop samen met mijn team terug naar het clubhuis. We gaan net op de houten banken zitten als er een jong uitziende man op me af stapt. Hij heeft kort, donkerbruin haar en drukt een kaartje in mijn hand.

‘Max Vega, technisch directeur van Amsterdam.’

Ik staar hem even aan, en kijk dan op het kaartje, waar zijn naam en club nog een keer op staan.

‘Oké.’ Antwoord ik droog. ‘Wat goed van je.’

Max moet even lachen.

‘Luister, op dat kaartje staat mijn nummer. Ik heb je vandaag zien spelen, en ik snap niet dat andere clubs nog niet naar je toe zijn gestapt. Jij hebt talent meisje. Wat is je naam?’

‘Floor de Groot.’ Zeg ik.

‘Luister Floor, ik wil dat je try-out komt doen voor de B1 van Amsterdam.’

Mijn mond valt open. De B1 van Amsterdam, de top van Nederland. Als je voor een topteam van Amsterdam wordt gevraagd kan je jezelf zien als een talentje.

‘Ik… um…’ Stamel ik.

‘Denk erover na.’ Zegt Max. ‘Zoals ik al zei, mijn nummer staat op het kaartje. Ik hoor graag van je. Dag Floor.’

En weg is Max. Ik loop verbluft terug naar mijn team.

‘Wie was dat?’ Vraagt Quinty. Ik ga naast haar zitten een neem een slok limonade uit mijn flesje.

‘Ene Max Vega. De technisch directeur van Amsterdam. Hij wil dat ik try-out kom doen voor de B1.’

‘No way!’ Roept Quinty. ‘Wauw! Dat is een grote stap Floor!’

‘Ja, inderdaad.’ Zeg ik, nog steeds verbaast dat hij naar mij toe kwam. ‘Ik heb z’n nummer, ik denk dat ik hem maar ga bellen vanavond.’

‘Dat moet je zeker doen!’ Zegt Quinty blij. ‘Gaan we morgen trouwens nog ontbijten bij Bakker Bart?’

‘Ja, is goed.’ Zeg ik. Quinty glimlacht, en ik sta op en zeg iedereen gedag. Dan loop ik naar mijn fiets, zet mijn tas op mijn rekje en fiets van het clubterrein af.