Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 57

Dus ik krijg wel eens de vraag of ik nou wel of niet op Twitter zit. Het andwoord is: nee, ik zit er niet op.

Vinden jullie dat ik erop moet? Of een twitter aanmaken die linkt aan dit wattpad account? Want dat krijg ik ook wel eens als suggestie.

Please tell me what you think!

Enjoy hoofdstuk 57,

Xxx Julia

-----------------------------------------------

-Danielle

Het busje waar we in zitten is gammel waardoor ik door mijn stoel wordt geschud. In elke andere situatie zou ik het irritant vinden, maar niet nu. Het is half vijf in de ochtend, onze vlucht gaat om acht uur en ik ben klaar wakker.

Niet eens een klein beetje moe.

Naast me ligt Jai met zijn mond wijd open en zijn hoofd tussen twee hoofdleuningen in te slapen. Naast hem zit Floor, die alleen maar uit het raam staart en op niks en niemand reageert. Ze kwam een kwartier voordat we zouden vertrekken nog aankakken bij het hotel, ze was de hele nacht bij Samuel geweest.

En wat Jai en Senna vannacht hebben meegemaakt is wat me wakker houd.

Ik kan niet geloven dat Senna serieus wilde springen. Senna… ze was altijd de gene vol leven. Ze was áltijd de gene die ons overeind hield met optimisme, preekte dat we nog vol moesten houden en dat verlossing snel zou komen, en nu wilde ze opgeven. Opgeven is niks voor haar…

Ik kijk achterom en zie Senna zitten. Ze slaapt tegen Kaj zijn rechterschouder, Valerie tegen zijn linkerschouder. Hij heeft zijn eigen hoofd op dat van Valerie gelegd. De drie liggen te pitten alsof ze weken niet hebben geslapen.

Maar zo voelt het waarschijnlijk ook bij hun allemaal.

Naast Senna zit Cassius, zie zijn ogen strak op de voorstoel voor mij gericht houd, waar Belle zit. Het is absurd hoe hij haar in de gaten houd, vanaf het hotel af aan heeft hij haar geen seconde uit het oog verloren.

Ik kijk weer opzij naar Jai. Held… hij heeft Senna gered. Gered van haarzelf.

Dioni moet nog een paar nachten in het ziekenhuis blijven, niemand nog weet hoe het met Samuel af gaat lopen. Ik heb hoop voor hun allebei, Samuel heeft een sterke zaak met zijn zelfverdediging en Dioni is gewoon een sterke jongen.

Man.

Jongeman?

Nevermind.

Ik merk dat mijn gedachten naar onbelangrijke details gaan, alleen maar om te voorkomen dat ik teveel denk aan wat echt belangrijk is. En wat mij echt bezighoud.

Want het bangst ben ik nog dat ik moet getuigen. Straks komt een van Camilo zijn connecties die niet is opgepakt me opzoeken… of straks doet hij mijn familie iets aan…

Mijn familie.

De laatste woordwisseling die ik met mijn vader had gehad was een ruzie. Ik was dom genoeg om ’s avonds de straat op te gaan in alleen een fucking galajurk. Hoe dom kan je zijn?

Ik voel de onrust opkomen. Zal ik ooit weer veilig zijn? Moet ik straks in getuigenbescherming of zoiets? Wat gaat er met mijn leven gebeuren?

‘Jai.’ Fluister ik. Ik pak zijn arm vast en schud hem zachtjes door elkaar, wat eigenlijk al gebeurd door het gehobbel van het busje.

‘Jai, wordt wakker.’ Mompel ik iets luider in zijn oor. Jai maakt een vaag geluid tussen kreunen en gapen en opent zijn ogen. Hij wrijft er slaperig in en kijkt dan opzij naar mij.