Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 50

Eeeeen er ging iets fout.

Hoofdstuk 50 ge'her-upload. Als dat een woord is xd.

Enjoy hoofdstuk 50!

X Julia

------------------------------------------------

-Jai

‘We moeten tempo maken!’ Roep ik. Ik draag Dioni nu al een tijdje, hij is zwaar maar het lukt me nog wel. Uit zijn been stroomt nog steeds bloed, dat druppelt op de grond van het bos en op mijn broek.

‘Ja, we moeten Dioni het ziekenhuis in krijgen.’ Zegt Kaj.

‘Dat is niet alles.’ Zeg ik. Ik wissel snel een blik met Cassius. Hij heeft een pijnlijk gezicht en houd zijn arm vast. Zijn schouder is nog steeds uit de kom, zelf kunnen we hem er niet terug in krijgen.

Samuel zijn handen zitten onder het bloed dat hij telkens uit zijn gezicht wegveegt. Op zijn wangen zitten schrammen die de takken hebben gemaakt, en zijn handen trillen. Af en toe fronst hij zijn wenkbrauwen en kijkt hij boos, alsof hij in gesprek met zichzelf zit.

Ik ken Samuel: het zit hem dwars dat hij Raoul doodschoot.

Het zit mij ook dwars. Zal hij de gevangenis in moeten? Of kunnen we het afdoen als zelfverdediging?

‘De meiden.’ Zegt Cassius dan. ‘Ze lopen gevaar.’

‘Wát zeg je?!’ Roept Samuel dan uit.

‘Camilo zei… het kan ook bluf zijn.’ Gaat Cassius op dezelfde rustige toon verder. ‘Hij zei dat er mensen op weg zijn naar hun.’

‘Waarom zeg je dat nu pas?!’ Schreeuwt Samuel.

‘Ik herinner het me nu pas.’ Stamelt Samuel. Ik snap het wel: als je net aan de dood bent ontsnapt is dat nou niet het eerste wat je zeggen gaat.

‘Wij gaan.’ Zeg ik dan tegen Samuel, die me vragend aankijkt. Dioni krijgt van de hele situatie amper iets mee, hij is bijna niet meer bij bewustzijn.

Ik geeft Dioni over aan Kaj, waardoor Dioni weer begint te kreunen. Ik had verwacht dat hij zou schreeuwen, maar hij is al te zwak om luide geluiden te maken.

Fuck, we moeten echt opschieten.

‘Wat bedoel je met “Wij gaan”?’ Vraagt Samuel dan.

‘We gaan rennen. Zodra we bij de bewoonde wereld komen bellen we politie en laten we ze naar de meiden gaan, daarna een ambulance voor Dioni en Cass.’ Leg ik uit. Dan draai ik me naar Cassius en Kaj om. ‘Redden jullie je?’

‘Ja, ga nou maar.’ Zegt Cassius met een verbeten gezicht. Ik kijk naar Samuel, hij knikt, en we zetten het op het rennen. Ik ga voorop, aangezien ik de weg beter ken.

Ik let op de aanknopingspunten op de route die ik heb onthouden, en ren zo snel ik kan langs de bomen. Ik spring over struiken en luister naar Samuel zijn voetstappen en zware ademhaling achter me om te controleren of hij er nog is.

Als we dichter en dichter bij het einde komen groeit mijn hoop. Het “pad” wordt weer een duidelijk pad, en we kunnen steeds sneller gaan omdat we niet hoeven te letten op uitstekende wortels van bomen of struiken.

Ondanks dat mijn longen branden en mijn hartslag niet normaal hoog is ga ik door. Door alle optredens en trainen heb ik wel een flink uithoudingsvermogen gekregen, maar toch heb ik het zwaar. Ook Samuel begint steeds harder te hijgen.

Ik ben vooral gefocust op het pad voor me, maar zodra we bijna bij het einde zijn kijk ik op. Ik schrik me helemaal kapot van wat ik zie, dus sta ik zo snel mogelijk stil. Samuel had daar niet op gerekend, en knalt keihard tegen me aan, waardoor we allebei op de grond vallen, met mijn hoofd vlak bij de schoenen van de jongen die ik zag staan.