Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 32

Sorry dat het zo lang duurde voordat ik een nieuw hoofdstuk plaatste, het gaat allemaal een beetje slecht de laatste tijd. Maak je geen zorgen ofzo het komt allemaal wel weer goed, maar het schrijven gaat een beetje langzaam.

Hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vinden, er gebeurd niet zo veel maar de volgende wordt weer spannend =).

Enjoy hoofdstuk 32,

Xx Julia

-----------------------------------------

-Danielle

Deze week was een horrorweek.

Ik dacht: zo erg wordt het niet. Maar dat werd het dus wel!

Nergens ben ik heen geweest. Niet naar dansen, niet naar vriendinnen, niet eens een stukje rennen om in vorm te blijven! Mijn vader heeft de sleutels van mijn raam gevonden, en die op slot gedaan. Ik voel me net een gekooid dier…

Ik loop nerveus door mijn kamer en laat me dan op mijn knieën vallen. Deze week heb ik doorgebracht in sportkleding en zonder make-up, er was toch niemand die me zou zien.

Ik zet mijn handen tegen de grond, duw mijn knieën omhoog en begin me op te drukken. Als je niet mag trainen buitenshuis moet je creatief zijn.

Als ik klaar ben met opdrukken draai ik op mijn rug en blijf ik zo liggen. Ik staar naar mijn plafon en doe wat ik deze week al veel te veel heb gedaan: Piekeren.

Over Jai, dansen, school, mijn ouders, Abby, werk en nog veel meer.

Maar dan roep ik mezelf halt toe. Ik moet stoppen met alles overdenken, stoppen met mijn hersenen pijn te doen en stoppen met zeuren.

Ik kom overeind, loop naar de speakers die op mijn bureau staan en zet het nummer “Trumpets” van Jason Derulo op. Het is niet een heel swingend nummer, maar je kan er lekker op bewegen.

Lekker bewegen is op het moment ook het enige waar ik zin in heb.

‘Everytime that you get undressed, I hear symphonies in my head. I wrote this song, just looking at you. Oooh, yeah the drums they swing low… and the trumpets they go…’Zingt Jason. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht en laat me even lekker gaan. Ik zing zachtjes mee met hem en probeer te dansen zoals Usher altijd doet, Gliding noem je dat.

Op de rustige stukjes probeer ik mijn jazzbalet iets te perfectioneren. Als het nummer is afgelopen doe ik nog een paar rekoefeningen voordat er op de deur van mijn kamer wordt geklopt. Het kan nooit mijn moeder of vader zijn: die kloppen niet.

‘Binnen?’ Vraag ik. Mijn deur gaat open, en Jamie staat in mijn deuropening.

‘Daan, waarom ben je nog niet omgekleed?’ Vraagt ze, en kijkt naar mijn sportshorts en simpele t-shirt.

‘Omgekleed?’ Vraag ik.

‘Wat dacht je van Kerstdiner.’ Zegt Jamie verbaast.

Shit! Kerstdiner! Ik vergeet dus echt alles als ik dans…

‘O, vergeten.’ Mompel ik. Door al het balen over mijn huisarrest en dansen was ik me niet eens gaan omkleden.

‘Douchen dan! En snel. Tommy en Anna zijn er al.’

Tommy en Anna, mijn Tante en haar man, zijn toch wel mijn lievelingsfamilie. En dan vooral hun zoon Coen, hij weet me altijd op te vrolijken als het even niet goed gaat.

Ik loop snel mijn kamer uit, door naar de badkamer. Ik trek mijn kleren uit, stap onder de douche en zet hem heet aan. Nadat ik mijn haar en mezelf heb gewassen stap ik er weer uit, en droog ik mezelf af. Ik bind mijn haar in de handdoek, en loop snel terug naar mijn kamer zonder dat iemand me ziet. Terug in mijn kamer maak ik mijn kast open, en trek ik een BH en onderbroek aan.