Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 26

Tijd voor wat drama in dit verhaal... DUMDUMDUUUUUUUMM.

Super bedankt voor al het stemmen, al de lieve reacties & al de reads. Jullie zijn super! Stay Awesome <3

Enjoy hoofdstuk 26,

Xxxx Julia

----------------------------------

-Valerie

‘Je zei je hart was gebroken toch, en daarom gaf ik jou de mijne. K’had hem voor mezelf gehouden toch, als ik wist dat jij ermee zou verdwijnen. Nu loop ik rond in een leeg huis, alleen de spiegel die me aankijkt. Zwart gat in me ziel die me leegzuigt, wat de stad na de stilte weer eens aanreikt.
Volle trots, m’n borst vooruit.

Ik mis je niet, ik mis je niet, ik mis je niet.

Maar toch, elke stap vooruit, is gerelateerd aan jou. Dat wist je niet?
Vergis je niet ik heb m’n bad bitches hiero… elke nacht misschien wel één… want ik ben een sukkel voor de liefde, koning in de discotheek.’ Klinkt de stem van Willem van The Opposites door mijn oortjes. Ik lig op mijn buik op bed, mijn gevoelige arm boven mijn hoofd en mijn wang in een kussen. Het leek wel vorige week dat ik hier lag met Kaj, maar het was pas gister. Ik mis zijn warmte tegen me aan, maar ik snap wel dat hij naar huis moest. Hij had nog dingen te doen, en ik heb nog nadenkwerk te doen.

Overdenkwerk eigenlijk. Want piekeren kan ik als de beste.

‘Nog een voordat de zon op komt, de nachten worden langer. Voel alles glippen uit me handen, weer hetzelfde liedje en ik hoor niks anders…
Nog één keer voordat de zon op komt. De nachten worden langer… op mezelf in een ruimte vol met mensen…’

Waarom heeft Milan dit gegaan?

Ik bedoel, ik snap zijn wraakactie. Maar alléén maar omdat ik geen seks met hem wilde? Is Milan dan zo gestoord dat hij zo doorslaat om één ding?

En waarom was mijn moeder met Enrico? Voor zover ik weet heeft ze net zo’n grote hekel aan hem als ik heb, maar hij zat toch gewoon in onze woonkamer.

Waarom had ik daar tegen de tijd dat het gebeurde niet meer aandacht aan besteed… Ik was te druk met Milan, met mijn domme hoofd.

Toen Kaj, mijn moeder en ik terugkwamen van het ziekenhuis was Enrico weg, maar ik had het te druk om Kaj weg te krijgen van mijn moeder haar kruisverhoor om daar aandacht aan te besteden.

Kaj had een tijdje op mijn kamer gezeten met Julian in zijn armen, hij was echt te schattig met mijn kleine halfbroertje. Daarna hebben we heel lang gepraat. Over mij, mijn school, Milan, hoe onze relatie was en wat er met mijn vader is gebeurd.

Het was wel relaxed om daar eens goed over te kunnen praten met iemand, aangezien ik dat niet vaak, doe.

Tegen de avond was hij naar huis gedaan. Vandaag heb ik amper iets gedaan behalve klagen over de pijn in mijn arm en wang, appen met Kaj en mijn moeder negeren.

Opeens voel ik een hand op mijn schouder.

Ik schrik zo erg dan ik me meteen omdraai en achteruit kruip op mijn bed, wat weer een vreselijke pijn in mijn arm veroorzaakt. Ik trek mijn oortjes uit mijn oren en staar geschrokken naar mijn moeder.

‘Sorry, maar je hoorde me niet met die muziek in.’ Zegt ze zachtjes. ‘We gaan eten.’

‘O, sorry.’ Antwoord ik. Ik zet mijn muziek uit, leg mijn telefoon weg en sta op van mijn bed. Ik haal Julian uit zijn wieg en draai hem mee naar beneden. Mijn moeder haalt een flesje uit de keuken en neemt Julian van me over.