Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 52

-Floor

Ik zit naast Jai in de taxi, op weg naar het politiebureau. Kaj moest in het ziekenhuis blijven aangezien hij bijna onderkoelt en uitgedroogd was, Dioni wordt op het moment nog geopereerd en Cassius zijn arm moet rusten.

Ik snap dat de rest liever bij Dioni had willen blijven, daarom heb ik zo’n respect voor Jai. Hij zit met trillende handen naast me in de taxi, en hij kijkt me niet aan. Zijn blik rust op het raam, of eigenlijk op alles wat daarachter ligt. Alles wat ik hoor van hem is een zucht af en toe.

Ik leg mijn hoofd tegen de hoofdleuning en tik met mijn vingers onophoudelijk tegen mijn knie. Ik heb zoveel vragen, maar ik durf ze niet te stellen aan Jai. Straks barst hij uit. Hij had al genoeg verteld, over hoe Samuel de jongen dood schoot om Jai en Cassius te redden, hoe hij Cassius heeft gered door hem de rotswand op te sleuren, hoe hij dapper was geweest toen ze samen naar beneden waren gesprint en hoe hij minstens een kwartier lang een gozer twee keer zo groot als hem onder schot heeft gehouden.

Het lijkt allemaal wel een droom.

Nee, een nachtmerrie. Dit is niet eens dichtbij een droom.

Komt Samuel vrij? En zo niet: hoe lang moet hij vast zitten? Zal er paparazzi zijn? Weten zijn ouders het al? En de fans dan? Hoe met het dan met B-Brave als hij vast zit?

‘Kappen.’ Zegt Jai dan, zijn blik nu gericht op mijn vingers die nog steeds tikken. Wauw, het eerste woord wat hij heeft gezegd sinds we in de taxi zitten.

‘Sorry.’ Antwoord ik. Ik stop met tikken en kijk nu ook uit het raam. Dan voel ik Jai zijn warme, lichtelijk bezwete hand op mijn arm.

‘Sorry.’ Mompelt hij ook. ‘Ik stres hem kapot Floor.’

Als ik in zijn ogen kijk krijg ik medelijden met hem. Hij is echt bang.

Ik leg een hand op zijn knie.

‘Het komt wel goed.’ Reageer ik.

Ik heb dit al veel te vaak gezegd sinds ik de jongens ken. En elke keer kwam het alles behalve “goed”. Misschien moet ik er maar eens mee stoppen, het brengt zeker ongeluk.

‘Ja, vast.’ Reageert Jai sarcastisch. Ik voel me een beetje gekwetst en haal mijn hand van zijn knie af. De taxichauffeur rijd snel, zoals Jai hem had opgedragen.  Binnen een paar minuten komen we de parkeerplaats van het politiebureau op rijden, die vol staat.

Het is één groot gekkenhuis. De deur naar het politiebureau is bezaaid met paparazzi die hun camera’s hoog houden en maar foto’s blijven maken.

Dit is absurd.

Jai twijfelt niet en maakt de deur van de taxi open, waardoor hij ook meteen half aangevallen wordt door camera’s die onophoudelijk foto’s van hem maken. Ik schuif over de achterbank en stap ook uit de taxi. Zodra de deur dicht gaat weet de taxichauffeur niet hoe snel hij weg moet rijden. Jai pakt mijn bovenarm stevig vast en trekt me door de mensenmassa, naar de ingang van het politiebureau, waar een grote brede agent staat en ons de weg verspert.

In rap Frans verteld hij me dat ik niet naar binnen mag.

‘Denk maar!’ Roep ik terug naar hem. Opeens wordt ik vreselijk overmoedig.

Ik heb NIET al die moeite gedaan om buiten een politiebureau te staan, wachtend totdat de liefde van mijn leven veroordeeld wordt!

‘Ik moet naar binnen.’ Zeg ik dan, inmiddels half huilend. Ik voel me zo vreselijk. ‘Alstublieft.’

‘Ik kan het niet toestaan.’ Reageert de man. Ik wil hem keihard slaan maar Jai houd me tegen door me naar achter te trekken.

Dan zie ik achter hem een flits van een zwarte hoodie. Hij wordt gedragen door Samuel.