Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 34

Nog een hoofdstuk... tis feest.

Even een vraagje: Is het te heftig? Want als dat zo is dan moeten jullie het even zeggen.

Enjoy hoofdstuk 34!

Xx julia

--------------------------------------------------

-Senna

‘Belle, dit moet je even lezen. Het is van Floor.’ Zeg ik zachtjes tegen Belle, die naast me op de bank zit. Ik duw mijn telefoon in haar handen, en ze kijkt verbaast en een beetje bezorgd. Ze kijkt even over haar schouder om te zien of niemand mee leest, en begint dan te lezen. Ik zit op de bank naast Lorenzo en Maria, Laurens aan de andere kant van de bank naast Belle. We zitten nog wat te drinken en praten een beetje na, het is al erg laat en donker buiten. We waren net van plan om naar huis te gaan, toen ik opeens een berichtje kreeg van Samuel. Hij had mijn nummer gekregen van Dioni, en moest dit tegen me zeggen van Floor.

Als Belle klaar is met lezen en mijn telefoon teruggeeft zie ik dat ze heel bezorgd kijkt. Ze is bang, bijna in tranen.

‘We gaan even naar de wc.’ Zeg ik snel tegen Lorenzo. Belle en ik staan op, lopen naar de gang en nemen de trap naar de badkamer. Ik ga op de badrand zitten, en Belle leunt tegen de wasbak.

‘Denk jij wat ik denk?’ Vraagt ze zachtjes.

‘Ja.’ Zeg ik zachtjes terug. ‘Danielle en Valerie, dat is geen toeval meer.’

‘Ik durf nu niet meer naar buiten hoor.’ Belle kijkt opzij naar mij, haar gezicht is betrokken en ze ziet heel bleek.

‘Gaan we ook niet, je zag duidelijk wat Floor schreef. We slapen vannacht wel gewoon hier.’

‘Mag dat dan?’ Vraagt Belle. Ik knik.

‘Tuurlijk, ik vraag het wel gewoon aan mijn ouders. We kunnen in mijn oude kamer slapen.’

Belle glimlacht voorzichtig. ‘Mag ik die zien?’ Vraagt ze.

Ik knik en glimlach, en loop dan samen met haar de badkamer weer uit. We lopen door de kleine hal, en ik doe een deur links open. We stappen mijn oude kamer in, die versierd is met paars behang en posters. Er is niks veranderd, hij ziet er nog precies uit zoals toen ik wegging.

Ik probeer de prop in mijn keel weg te slikken als ik om me heen kijk. Het ruikt zelfs nog hetzelfde. Het is zo vreemd hoe deze kamer gewoon nog hetzelfde is, terwijl de rest van mijn leven compleet is veranderd.

Hier is alles hetzelfde, buiten is alles anders.

‘Schattig.’ Zegt Belle. Ze staat voor mijn oude witte bureau en wijst naar een beeldje van twee katten. Ik glimlach en kijk naar alle beeldjes die er staan. Elke keer als we op vakantie gingen nam ik iets van een beeldje mee. Er staan farao’s uit Egypte, dolfijnen uit Curaçao, een miniatuur dubbeldekker bus uit London, een Toren van Pisa uit Italië en nog veel meer.

‘Jij bent echt overal geweest ofzo.’ Zegt Belle. Ik moet lachen.

‘Dat valt wel mee. Maar wel op veel plekken, mijn ouders hielden van reizen.’

‘Jaloers hoor.’ Zegt ze glimlachend.

‘Zullen we weer naar beneden gaan?’ Vraag ik. Belle knikt, en ze volgt me de trap af. Lorenzo en Laurens zitten aangeschoten met elkaar te lachen.

‘Ik dacht dat jullie erdoor gezakt waren!’ Roept Laurens luid als hij Belle en mij weer ziet. Maria giechelt, ook duidelijk aangeschoten, en mijn ouders zuchten.