Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 47

En daar is die dan... het nieuwe hoofdstuk waar jullie zo om liepen te zeiken!

Joke, thanks voor alle comments & votes! Ily all!

Ps, met dit hoofdstuk ben ik over de 100.000 woorden in Word gegaan! Het 100.000ste woord was... tromgeroffel... "ik".

Enjoy hoofdstuk 47!

Xxxx Julia

---------------------------------------------------------

-Samuel

Ik schrik me kapot als Belle de kamer in komt stormen. Floor was in slaap gevallen, en ik ook bijna, maar nu zijn we allebei klaar wakker. Belle huilt hysterisch hard en Kaj en Dioni die achter haar aan komen zien bleek.

‘Belle!’ Roept Floor geschrokken. Ze trekt zich meteen los uit mijn armen en klimt uit het bed. Ze slaat haar armen om Belle heen, die maar blijft huilen. Ze huilt hard en met lange uithalen, ze kan niet eens normaal praten. Ik sla ook de dekens van me af, sta op en kijk Kaj en Dioni vragend aan. Dioni geeft me Belle haar iPhone, waar een berichtje van Cassius open staat. Als ik de tekst lees wordt ik misselijk.

Cassius en Jai bij Camilo… en ze kunnen niet weg.

‘We moeten erheen.’ Zeg ik meteen beslist. Ik leg Belle haar iPhone op Floor’s bed, gris mijn kleren van de vloer en loop naar de andere kamer, waar ik me begin aan te kleden.

‘Je bent niet goed.’ Zegt Dioni die achter me aan de kamer in komt lopen. Dat schiet net even in het verkeerde keelgat.

Ik draai me om naar hem, loop op hem af en grijp hem bij de kraag van het shirt dat hij aan heeft.

‘Wát zeg je?’ Sis ik met ingehouden woede. Nu komt ook Kaj de kamer in.

‘Sam, doe rustig. Laat Dioni los.’ Zegt hij kalm, maar ik zie de angst in zijn ogen. Ik laat Dioni niet los, ik trek hem nog dichter bij mijn gezicht, maar er is geen angst in zijn ogen. Hij kijkt me strak aan.

‘Wat denk je dat drie jochies uit Amsterdam kunnen beginnen tegen drugsbaronnen en pooiers uit een buitenwijk van Parijs? Denk nou even logisch na. Dat is zelfmoord.’ Zegt hij kalm.

‘Dus we laten ze stikken?!’ Schreeuw ik. De woede die ik inhield laat ik er nu uit, ik kan niet geloven dat Dioni dat serieus net zei. ‘Cassius is mijn beste vriend! Mijn aller beste! Ik laat hem niet doodgeschoten worden door een stel drugsverslaafde tering eikels! Het kan me niet schelen of het zelfmoord is!’

Ik duw Dioni weg, gris mijn telefoon van het kastje in de hoek en pak een zwart jack. Ik trek het aan, doe de capuchon van de zwarte hoodie die ik aan heb getrokken over mijn hoofd en loop naar de deur. Kaj, die nog in de deuropening staat, maakt zich breed en verspert me de weg.

‘Wat?’ Sis ik kwaad.

‘Je gaat niet alleen.’ Antwoord Kaj.

Hij loopt langs me, en beukt met zijn schouder tegen de mijne, waardoor ik even mijn evenwicht verlies en naar achter moet stappen. Kaj trekt een donkerblauwe trui aan, met ook een jack eroverheen. Dioni staart ons allebei met grote ogen aan.

‘Wat denk je ervan meid?’ Zegt Kaj dan tegen Dioni. ‘Kom je nog mee?’

Een grijns verschijnt op mijn gezicht. Oké, Dioni is ook een van mijn beste vrienden en ik wil geen ruzie, maar het is wel even lekker om te weten dat Kaj toch aan mijn kant staat.

Als er al kanten zijn…

Het voelt meer als een onuitgesproken regel, iets als: Samen uit, Samen thuis. Ik weet dat we altijd achter elkaar zullen staan, wat er ook gebeurd, welke fouten we ook maken of in welke shit we ook terecht zijn gekomen.