Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 35

Ziek thuis vandaag... Haaaaat aan ziek zijn. Sorry dat het zo lang duurde tot een nieuw hoofdstuk! Deze week komen er nog twee of drie op, en in de vakantie ga ik ook schrijven. Ik heb dan geen wifi, dus ze komen er aan het einde van de vakantie op, maar alsnog.

Enjoy hoofdstuk 35! Het is een beetje een niks-aan-de-hand-hoofdstuk.

X Julia

---------------------------

-Danielle

‘Dus het werkt?’ Vraagt een zware stem.

‘Ja, en je bent een idioot dat je het niet hebt gebruikt. Serieus, dit had je allemaal bespaard kunnen worden. Een paar druppels is al genoeg.’ Antwoord een iets minder zware stem.

Waar ben ik? Wie zijn die stemmen? Waarom praten ze Frans?

Vragen suizen als zeepbellen door mijn hoofd.

Alles wat ik zie zijn die zeepbellen. Losse stukjes herinneringen die rondzweven en ik niet te pakken kan krijgen. En dan die stemmen.

‘Een paar druppels op een doek, die druk je tegen de mond en ze gaan binnen vijf seconde out. Hoe meer je gebruikt, hoe langer ze out blijven.’ Gaat niet-zo-zware-stem verder.

‘Dus een overdosis..?’ Vraagt zware stem.

‘Is dodelijk. Of op z’n minst goed voor een coma. Maar je moet goed opletten, het verschil tussen een dodelijke dosis en een dosis waar ze alleen out van gaat is heel klein. ’ Antwoord niet-zware-stem.

Langzaam beginnen de zeepbellen samen te voegen, en krijg ik weer een normaal beeld.

‘Hoe heet het ook al weer? We moeten hier meer van hebben.’ Zegt zware stem. Ik ken die stem.

‘Chloroform. Het is niet heel duur dus dat is mooi.’

Mijn zicht wordt langzaam scherp. Ik staar naar een plafon. Rechts van me zie ik de rug van een bank.

Ik lig dus op een bank.

‘Ze is wakker.’

Hebben ze het over mij?

Opeens zie ik twee hoofden boven me hangen. De één is van Camilo, de ander van een jongen die ik niet ken.

Langzaam komt mijn geheugen ook terug. Alles gaat zo sloom, maar alles is duidelijk.

De ruzie met mijn moeder. De wandeling door de sneeuw. De jongen, de doek tegen mijn mond, het verliezen van mijn bewustzijn.

‘Goedemorgen Darling.’ Zegt Camilo. Hij pakt me stevig bij mijn bovenarm en trekt me overeind, wat me super duizelig maakt. Ik heb niet eens de tijd om te herstellen of ik sta al op mijn benen. Camilo trekt me mee, en uit automatisme reageren mijn benen in een loopbeweging.

‘Waar gaan we heen?’ Mompel ik, nog vaag van de slaap en de drugs die ik gedwongen had opgesnoven.

‘Naar je vriendin.’ Zegt Camilo. Hij sleept me de kamer uit waar ik lag, door een smalle hal. De hal is in een lichtbruine kleur geverfd, links en rechts zijn een aantal lelijke deuren. Helemaal aan het einde is een deur. Als Camilo hem opentrekt zie ik een trap.

‘Naar boven.’ Beveelt Camilo. Langzaam begin ik mijn eigen wilskracht weer terug te krijgen, maar Camilo sleurt me al de trap op. Aan het einde van de trap is nog een deur. Camilo trekt hem open, duwt me naar binnen en trekt de deur dan meteen weer dicht. Ik hoor een slot omdraaien.

Ik draai me om, en probeer de deur open te maken, maar hij geeft niet mee.

‘Nee!’ Gil ik uit. ‘Laat me eruit!’