Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 33

Omdat jullie zo lang moesten wachten, hier een lekker lang hoofdstuk! X

Enjoy hoofdstuk 33,

Xxxx julia

-----------------------

-Danielle

‘Dag Anna, dag Tommy! Het was weer gezellig.’ Zeg ik met een glimlach. Ik omhels Coen.

‘Succes.’ Fluistert hij in mijn oor, en ik snap wat hij bedoeld.

‘Komt wel goed.’ Fluister ik terug. Coen en zijn ouders lopen weg, hij zwaait nog even naar me en ik zwaai terug. Dan duw ik de deur dicht, en loop ik terug de woonkamer in. De hoofden van mijn ouders die op de bank zitten, schieten opzij naar mij. Ik glimlach en zwaai, wat ze nog bozer laat kijken.

‘Ga zitten.’ Zegt mijn vader streng. Ik loop naar de luie stoel die tegenover de bank staat en ga zitten.

‘Zeg het eens.’ Zeg ik brutaal. Ik weet niet wat het is, maar ik voel me gewoon extra rebels vanavond. De drie wijntjes die ik op heb helpen ook niet echt.

‘Je weet dat je ons voor schut hebt gezet voor de ogen van al onze familie?’ Zegt mijn moeder. Ik kan het niet helpen dat ik met mijn ogen rol.

‘Voor schut gezet? Niemand had door dat jullie het niet wisten.’

‘Ik had je verteld bij hem uit de buurt te blijven.’ Zegt mijn vader. ‘Wel meerdere keren. En wat doe jij? Je gaat gewoon alsnog naar hem toe, en begint zelfs een relatie met hem!’

‘Wat Jai en ik hebben is nou niet bepaald een “relatie” te noemen.’ Mompel ik.

‘Dus het is alleen seks.’ Constateert mijn vader.

‘Nee, doe normaal.’ Zeg ik, nu geïrriteerd. ‘Zoiets zou ik nooit doen. En jullie kennen hem niet eens, dus waarom oordelen jullie?!’

‘We hoeven hem niet te kennen om te weten dat hij niet goed voor je is!’ Zegt mijn vader luid. Ik heb er een hekel aan als hij schreeuwt, mijn gezicht betrekt meteen en ik staar hem kwaad aan.

‘Hij is ouder, hij speelt in die belachelijke band, en hij is ongemanierd.’ Gaat mijn vader verder. De woede in mijn buik borrelt omhoog en ik heb zin om te schreeuwen.

‘Hij is maar één jaar ouder, z’n band is niet belachelijk en hij is een gentlemen.’ Zeg ik met ingehouden woede, mijn kaken op elkaar geklemd.

‘O ja? Hij is nog nooit bij ons thuis geweest.’ Zegt mijn vader. Hij slaat zijn armen over elkaar als een opstandig kind.

‘Vind je het gek!’ Barst ik uit. ‘Ik durf hem niet mee naar huis te nemen omdat ik weet dat jij hem gaat onderwerpen aan een belachelijk kruisverhoor!’

‘Wat is daar mis mee?!’ Schreeuwt mijn vader terug. Zoals gewoonlijk wordt mijn moeder heel stil en richt ze haar blik op de grond. Iedereen in huis haat het als mijn vader met zijn luide stem begint te schreeuwen.

‘Alles!’ Gil ik. ‘Hij is een goede jongen maar jij bent verblind door over bezorgdheid! En dat is niet eens nodig, ik ben achttien, ik kan doen wat ik wil!’

Ik schop mijn hakken uit, pak ze op en begin richting de gang te lopen.

‘Je kan denken dat je alles kan maken nu je volwassen bent, maar ik blijf nog steeds je vader!’ Schreeuwt mijn vader me na. Ik blijf staan met mijn hand op de deurknop, mijn rug naar hem gericht. ‘Dat je rondloopt als een slet en met je benen wijd gaat voor de eerste de beste jongen maakt je nog niet volwassen!’