Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 53

Mijn werkgever is een fucking slavendrijver! Niet normaal!

Heb dit hoofdstuk geschreven terwijl ik na mijn werk schaamteloos een enorme bak lassagne naar binnen zat te werken... Doei taille, hallo dijen.

Enjoy hoofdstuk 53! Ik hoop dat jullie het mooi vinden.

Xxxx Julia

-----------------------------------------------

-Senna

 De taxirit terug naar het ziekenhuis is de langste taxirit van mijn hele leven.

Danielle lag met haar hoofd de hele weg tegen Jai zijn schouder, en hij had zijn armen beschermend om haar heen. Valerie zei niet veel, ze staarde voor zich uit.

Met Valerie had ik het het meest te doen. En dat kwam niet omdat ze Kaj het langste niet had gezien of omdat ze als eerste was ontvoerd… het was omdat ze als enige was verkracht.

-Flashback

Langzaam loop ik de slaapzaal in. Ik sta nog steeds te trillen op mijn benen. Ik voel nog steeds Camilo zijn warme adem in mijn nek, zie de loper van zijn pistool op mijn voorhoofd gericht, en hoor hoe mijn pen over het papier krast.

“Senna” had ik geschreven op het stippellijntje onderaan het contract, waarmee ik beloofde dat ik het niet erg vond om seks te hebben met onbekende. Met Camilo zijn pistool op mijn voorhoofd, en zijn mannen om me heen. Ik was de derde, Valerie en Danielle moesten voor mij.

De “slaapzaal” is een langwerpige, stoffige kamer met bruine muren en een krakende, splinterende houten vloer. Er staan twee rijen van bedden, het doet me wel een beetje denken aan de slaapzaal van een weeshuis.

De bedden zijn vies en oud, ze kraken aan alle kanten, en van de meeste is de fundering kapot, dus slaap je alsnog op de grond. De matrassen zijn stoffig en veel te dun.

Je moet geen astma hebben hier…

Ik begin op mijn hakken de gevaarlijke weg naar mijn bed, helemaal achteraan. Ik ontwijk gaten in de vloer, en probeer mijn hakken niet tussen de ruimte tussen de houten blaken te krijgen. Als ik deze hakken sloop maakt Camilo me af…

Als ik eindelijk achteraan kom is het donker in de zaal. Er is maar één lamp, die aan het begin hangt, en omdat er geen ramen zijn is het hier een stuk donkerder. Mijn ogen wennen langzaam aan het verschil in verlichting. Dan zie ik haar.

Valerie zit op de grond, met haar rug tegen haar bed, haar gezicht gericht op de muur voor haar, weg van ons allemaal.

‘Valerie?’

Geen antwoord.

Ik loop naar haar toe, en leg mij hand op haar schouder. Het lijkt wel alsof ze uit haar trance schiet. Haar hoofd schiet opzij en ze kijkt me met grote, bloeddoorlopen rode ogen aan waardoor ik van schrik mijn hand weg trek. Ik staar even terug naar haar en laat mezelf dan voorzichtig op mijn knieën zakken, voorzichtig om geen splinters te krijgen.

‘Valerie wat is er gebeurd?’ Vraag ik terwijl ik mijn hand terug op haar schouder leg. Valerie antwoord niet, maar begint zachtjes te snikken, waardoor ik het al weet. De andere meiden in de slaapzaal laten ons vooral met rust, het is hier niet vreemd dat iemand huilt en al helemaal niet dat iemand alleen in een hoekje zit zonder te praten met andere.

‘Meteen nadat je tekende zeker?’ Vraag ik zachtjes. Valerie knikt alleen maar.

‘Het spijt me zo…’ Fluister ik. Valerie houd op met huilen en veegt nu met een kwade beweging haar tranen van haar wangen.