Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 16

Dit is een heel lang Valerie-hoofdstuk, ik hoop dat jullie dat niet erg vinden!

Enjoy!

X Julia

------------------------------------------------

Kaj, Samuel & Dioni hun apartement --------->

-Valerie

Eerlijk, ik had dit door moeten denken.

Domme Valerie.

Ik zet mijn scooter op de standaard ergens op een hoek van een straat en zet hem uit. Ik ben nu in ieder geval ver genoeg van Milan om hem niet tegen het lijf te lopen.

Ik wrijf over mijn armen. Het is koud aan het worden, en sinds het eind Oktober is, is een simpel sweatshirt ’s avonds niet genoeg.

Ik pak mijn telefoon uit mijn zak. Drie gemiste belletjes van mijn moeder, zeven berichten in twee gesprekken.

Ik besluit niet naar mijn berichten te kijken.

Oké, dus ik wilde naar Kaj. Maar ik weet niet waar Kaj woont, en ik heb zijn nummer ook niet.

Ik denk aan alternatieven, maar die heb ik niet. Ik heb amper mensen die ik goed genoeg ken om op Zaterdagavond bij op de stoep te staan.

Maar hoe goed ken ik Kaj?

Ach, interesseert het me ook iets op dit moment? Ik wil gewoon bij hem zijn. Ik wil die trance weer voelen.

Ik pak mijn telefoon weer en ga naar Google.nl. Even later zit ik op Telefoongids.nl, en zoek ik Kaj van der Voort in Amsterdam.

Ik krijg een lijst met vijf nummers.

‘Kom op!’ Roep ik gefrustreerd. Een paar mensen die nog buiten lopen kijken om naar me, maar ik negeer ze. Waarom wonen er in godsnaam vijf mensen die Kaj van der Voort heten in Amsterdam?

Ik pak de middelste: op hoop van zegen.

Ik klik op het nummer en druk mijn telefoon tegen mijn oor, na een tijdje gaat hij over. Ik wacht, maar er wordt niet opgenomen.

Oké, de laatste dan.

Ik klik op het onderste nummer van de lijst, en mijn telefoon gaat weer over. Na een tijdje hoor ik een stem.

‘Hallo, met Dioni.’

‘Dioni?’ Vraag ik verbaast. Ik had niet verwacht hem aan de telefoon te krijgen.

‘Wie is dit?’ Hoor ik hem een beetje geïrriteerd zeggen.

‘Valerie.’ Zeg ik snel.

‘O, Hey Val. Zal ik Kaj geven?’ Vraagt hij nu een stuk vriendelijker.

‘Ja, graag. Bedankt.’

Ik wacht even, en hoor dan de stem van Kaj. Meteen voel ik mezelf relaxen.

‘Hey Valerie.’ Zegt hij vrolijk en een beetje verbaast, alsof hij niet had verwacht dat ik hem zou bellen.

‘Hey.’ Zeg ik terug. ‘Kan ik naar jou toe komen? Ik weet dat het een beetje een rare vraag is, maar ik kan niet naar huis.’

Het blijft even stil. Dan antwoord Kaj.

‘Natuurlijk kan je hierheen komen. Weet je waar het is?’ Vraagt hij.

‘Nee.’

Kaj geeft me een adres, en ik typ het snel over in mijn notities.

‘Zie ik je zo?’ Vraagt hij.