Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 10

-Senna

Ik glimlach als ik Belle en Cassius zie dansen en praten. Naast me staat Dioni nog steeds, wat me ook wel een beetje zenuwachtig maakt. Achter me hoor ik de deuren weer open en dicht gaan, maar ik negeer het.

‘Dus.’ Hoor ik Dioni naast me zeggen. ‘Danielle is een beetje gefrustreerd.’

‘Ze draait wel weer bij.’ Zeg ik en draai me nu naar Dioni toe. Tussen ons staat een hoge tafel, waar ik mijn Smirnoff Ice op zet. De alcohol begint inmiddels mijn grootste zenuwen lichtelijk te verdoven, en mijn zelfvertrouwen een boost te geven.

‘Ik vind je jurk leuk.’ Zegt Dioni. Ik kijk op naar zijn aandoenlijke glimlach en moet er zelf ook van glimlachen.

‘Dankje. Het is niet echt gala, maar dit past gewoon meer bij mij.’

‘Je bent een bloemenmeisje?’

Ik haal mijn schouders op. ‘Ik denk het.’

Even blijft het stil. Ik blijf Dioni aanstaren, en hij staart terug. Zijn ogen zijn donkerbruin en glinsteren in het licht van de kroonluchters, zulke mooie ogen had ik nog nooit gezien.

‘Dus, Senna.’ Zegt hij dan. ‘Dat is niet Nederlands of wel?’

‘Frans.’ Antwoord ik. ‘Dioni is ook niet Nederlands.’

‘Spaans.’ Zegt hij.

‘Sexy.’

Oeps, dat was de Smirnoff.

Dioni moet lachen en knipoogt naar me, waarvan ik moet blozen. Ik wil er net weer een belachelijke Smirnoffgetinte opmerking uitgooien, als Danielle naast me verschijnt.

‘We moeten praten.’ Zegt ze met een bleek gezicht. Links van haar staat een stomverbaasde Belle die ze bij haar pols vasthoud, rechts staat een geïrriteerde Valerie.

Wacht. Stop. Valerie?!

Mijn mond valt open, maar Danielle geeft me geen tijd om te herstellen. Ze grijpt me bij mijn pols met haar vrije hand en sleurt me zonder een woord te zeggen mee naar de deuren van de zaal. Ik hoor Dioni en Cassius nog roepen, maar Danielle stormt verder. Valerie loopt gewillig achter haar aan, terwijl Belle en ik worden meegesleurd. Maar voordat Danielle de deur open kan smijten doet iemand anders dat voor haar. In de deuropening staat het meisje met de rode cocktailjurk en het bruine haar.

Ik dacht dat mijn verbaasdheid niet groter kon worden, maar dat gebeurt toch.

Floor de Groot.

-Floor

‘Dus, vertel.’ Zegt Samuel. Hij gaat op het ijzeren bankje zitten, en strekt zijn benen. Ik kijk hem even argwanend aan, en ga dan naast hem zitten. Tegenovergesteld van Samuel zit ik rechtop, en staar ik voor me uit naar het water van de gracht dat langzaam stroomt. De zwarte massa lijkt eng en uitnodigend tegelijkertijd.

‘Wat bedoel je?’ Vraag ik dan.

‘Nou, wat is er aan de hand met jou en je angst voor stiefvaders?’

‘Ik heb helemaal geen angst voor stiefvaders.’ Zeg ik kattig en kijk boos opzij naar hem.

‘Nee, daarom zit je ook liever ’s avonds in het donker op een bankje voor een gracht in Amsterdam met een vreemde dan bij een chique galafeestje waar je duidelijk op voorbereid bent.’

Was dat een stil compliment? Vond hij dat ik er mooi uit zag? Ik leun nu ook achterover en accepteer maar dat ik nu mijn jurk vies maak.

‘Ik mag hem gewoon niet. Ze zijn allemaal hetzelfde. Maar dat heb ik volgens mij al in je gezicht geschreeuwd net bij de bar.’

Samuel moet even lachen, maar dan wordt zijn gezicht weer serieus.

‘Dus ze zorgen ervoor dat je moeder je in de steek laat en je moet zorgen voor je zusjes.’ Zegt hij.

‘Ja, dat is het wel zo’n beetje.’ Mompel ik.

‘Maar Thomas is een goede gast.’

Ik lach spottend en vouw mijn armen over elkaar. ‘Ja, dat waren de andere ook. Allemaal goede gasten. Allemaal met de gedachte dat ze mijn vader kunnen vervangen.’

‘Waar is je vader dan?’ Samuel kijkt vragend opzij.

‘Dood.’ Zeg ik.

Het blijft even stil. Dan voel ik Samuel zijn hand op mijn arm en kijk ik opzij. In zijn ogen zie ik oprechte medeleven. Prachtige groenblauwe ogen, dat valt me nu ook op. Mijn eigen blik wordt er ook zacht van.

‘Het spijt me voor je. Ik kan me heel goed voorstellen dat je dan geen behoefte hebt aan iemand die even komt doen alsof die je kent.’

De tranen beginnen te branden achter mijn ogen. Ik hou ze met alles wat ik heb tegen, en trek mijn arm los. Huilen is wel het laatste dat ik wil doen hier met Samuel.

‘Ach ja.’ Zeg ik.

‘Ach ja.’ Praat hij me na. ‘Hou je maar groot.’

‘Ik hou me niet groot.’  Protesteer ik.

‘O nee? Doet het je dan niks?’ Vraagt Samuel met opgetrokken wenkbrauwen.

‘Natuurlijk doet het me wel iets!’

‘Waarom laat je dan geen emotie toe?’

‘Wat wil je dan?!’ Roep ik uit, plotseling vreselijk gefrustreerd. ‘Dat ik op mijn knieën zak en het uitkrijs?! Wat dat wil ik best hoor, maar krijg ik mijn vader daar soms mee terug?’

‘Nee, maar je voelt je er misschien beter door.’ Zegt Samuel rustig.

‘Nu doe jij het ook.’ Zeg ik.

‘Wat?’

‘Doen alsof je me kent.’

Ik sta op en draai me om. Samuel roept me na, maar ik negeer hem en loop snel door over de stoep langs de gracht. Ik storm naar binnen in het gebouw, duw mijn pasje half in het gezicht van de arrogante vrouw achter de balie, en smijt de deuren naar de zaal open.

Opeens sta ik oog in oog met vier meisjes die ik veel te goed ken.

-Senna

‘Misschien… moeten we even praten.’ Zegt Belle. Ze verbreekt de langste stilte van mijn leven. Opeens zijn we alle vijf weer samen. Ik had niet verwacht dat dit ooit nog zou gebeuren.

‘Misschien niet.’ Zegt Valerie. We kijken nu allemaal naar haar, en ze kijkt arrogant terug. Ik heb moeite mijn tanden op elkaar te houden, ik heb Valerie nooit echt gemogen.

‘Waarom niet?’ Vraagt Belle. ‘Nu we toch weer alle vijf samen zijn…’

‘Ik ben op een date.’ Zegt ze. Kaj verschijnt achter haar. Nu herinner ik me weer dat de jongens er ook nog bij staan. Ze kijken stilletjes naar ons, met vragende ogen. Samuel verschijnt achter Floor, hij was de enige die nog miste.

‘Ik denk dat praten over dit iets belangrijker is dan jou date.’ Zegt Danielle dan. Ze stapt naar voren en kijkt Valerie met opgetrokken wenkbrauwen aan. Valerie kijkt chagrijnig terug.

‘Waar wil je praten dan?’ Vraagt ze verveeld. Nu kan ik me helemaal niet meer inhouden.

‘Wat heb jij?!’ Roep ik uit. ‘Waarom doe je zo afstandelijk? Alsof dit je allemaal niks kan schelen? Weet je wel niet hoe veel fucking moeite ik heb moeten doen om uit Frankrijk weg te komen?! Nu wil ik verdomme met je praten ook!’

De jongens staren me doodstil aan, en ook een paar andere mensen in de zaal kijken. Ik bijt op mijn onderlip, pak Valerie hard bij haar arm beet en sleur haar de zaal uit. De andere meiden lopen achter me aan. Onze hakken tikken tegen de vloer als we langs de balie lopen, de vrouw geeft ons een rare blik en de jongens blijven achter. Het enige wat ik nog hoor is de stem van Cassius die zegt: ‘Wat the fuck is er zojuist gebeurd?’