Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 20

WARNING: Dit hoofdstuk kan misschien een beetje heftig zijn voor sommige. Dan heb ik het over het schuingedrukte stuk.

Hoofdstuk 20 en nog steeds niks aan de hand... is het al saai?

Enjoy hoofdstuk 20,

Xxx Julia

--------------------------------------

-Senna

‘Laat me los.’ Zeg ik zachtjes. Mijn stem sterft weg in de kleine ruimte waarin ik me bevind. Ik weet ook wel dat mijn woorden geen effect hebben. Het zijn luchttrillingen, simpele klanken die helemaal niks uithalen. Maar ik ben wanhopig genoeg om te geloven dat alles wat ik nu doe me gaat helpen.

Hij laat me niet los. Hij gaat verder met me uit kleden. Ik protesteer, maar een klap in mijn gezicht maakt me duizelig zodat ik hem opnieuw zijn gang laat gaan.

Hoe kan hij zo rustig zijn? Heeft hij dit vaker gedaan? Hoe kon ik zo stom zijn?

Hij pakt me bij mijn ellenboog en probeert me mee te trekken naar het smerig uitziende bed in de hoek van de kamer.

‘Nee!’ Gil ik. ‘Laat me los!’

Opnieuw een klap in mijn gezicht. Ik verlies mijn evenwicht, krijg een duw en sla tegen de vloer. Misselijk, duizelig en naakt blijf ik liggen.

Hier wil ik wel dood gaan, denk ik. Maar hij heeft andere plannen. Hij grijpt mijn haar vast en trekt me omhoog.

Naar het bed. Hij wil dat ik ga liggen.

Het bed staat tegen een hoek van de kleine donkere kamer. Ik kruip over het bed, ga in de hoek zitten en trek mijn benen op. Doodsbang en trillend blijf ik zitten.

Waarom lacht hij zo hard?

Zijn grote handen sluiten zich om mijn enkels, en binnen enkele seconde heeft hij me op mijn rug getrokken. Ik gil en krijs en sla om me heen, doe alles om hem weg te krijgen.

Maar hij ligt al tussen mijn benen, en zijn handen duwen mijn polsen tegen het bed zodat ik niet meer kan bewegen.

‘Het doet maar heel even pijn.’ Zegt hij. Zijn brede grijns verraad de leugen en ik sluit mijn ogen. Ik heb het opgegeven. De strijd is over, als hij al ooit was begonnen.

De helse pijn die ik daarna voel is erger dan wat dan ook. Ik gil zo hard in kan. Ik krijs om de pijn op een of andere manier dragelijker te maken.

‘Goed zo.’ Zegt hij. ‘Gil maar lekker hard.’

Tranen lopen over mijn wangen. Pijnscheuten schieten als kogels door mijn lichaam. Ik probeer nog weg te komen, nog één laatste move te maken. Maar elke beweging die ik maak doet pijn, of brengt me dichter bij hem…

Hij hangt grommend en kreunend boven me, zijn adem ruikt naar sigaretten en alcohol. Hij drukt zijn rouwe lippen op de mijne, die ik strak op elkaar hou. Een nieuwe klap tegen mijn gezicht maakt me opnieuw duizelig, maar valt totaal in het niets bij de brandende, stekende pijn tussen mijn benen.

Dit kan niet. Dit ben ik niet. Dit is een nachtmerrie. Ik ben in een horrorfilm nachtmerrie terecht gekomen.

Ik wordt terug naar de werkelijkheid gesleurd als hij zijn haar uit schud, en ik de zweetdruppels in mijn gezicht voel.

Walgelijk, hij is walgelijk.

Nee, meer dan walgelijk. Als er iets bestaat als de duivel, dan is hij dat. Puur kwaad en puur egoïsme en puur ziekelijkheid.