Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 18

Vinden jullie het irritant dat ik de kleding die ze aan hebben duidelijk beschrijf? Als je dat vind moet je het ff zeggen in de comments.
 
Enjoy hoofdstuk 18,
 
X Julia
-------------------------------------

-Floor
 
Quinty duwt de dubbele deuren van de bioscoop open, en ik sjok achter haar aan. Quinty weet dat ik moe ben, ik ben altijd moe op Zondag. Toch sleurt ze me ‘s avonds half Amsterdam door om uiteindelijk te besluiten toch maar naar Pathé ArenA te gaan voor een film.
 
‘Welke wil je zien?’ Vraagt ze als we in de entree staan. Het is warm binnen, en het ruikt sterk naar popcorn.

‘Het kan me echt niks schelen.’ Antwoord ik haar. Quinty rolt met haar ogen en gaat voor een van de apparaten staan waar je tickets kan kopen. Ik ga achter haar staan en kijk ondertussen naar mijn reflectie in het glas voor me.
 
Ik heb een legergroen bloesje aan met een nette spijkerbroek eronder en lichtroze Vans. Mijn haar zit in een hoge paardenstaart en ik heb twee simpele armbandjes om. Quinty had net zo goed “Het is Oktober en koud maar dat boeit me niks & ik ben rockchick” op haar hoofd kunnen schrijven. Ze heeft een strakke witte broek aan met langwerpige gaten over de hele lengte. Daarop heeft ze een donkerrood truitje met “I'm not a morning person” erop in witte letters, het zit hoog een laat een stukje van haar blote buik zien. Ze heeft hele mooie hoge D&C sneakers aan, een zwart armbandje van meerdere bandjes en een donkerrood met zwarte snapback.
 
Tegenovergestelde modepopjes zijn we, denk ik bij mezelf.
 
‘We gaan naar Wolf.’ Zegt Quinty dan. Ik wordt wakker uit mijn gedachtewereld waarin ik onze outfits liep te beschrijven, en kijk op naar haar.
 
‘Wolf?’
 
‘Het is een film over het harde leven van misdadigers in Amsterdam, zegmaar de misdadigers van nu.’ Legt ze uit terwijl ze onze tickets uit het apparaat haalt.
 
‘Geweldig.’ Mompel ik.
 
‘Doe nou eens vrolijk!’ Zegt Quinty geërgerd. ‘Ik weet dat Zondag je rustdag is maar een film is toch leuk?’
 
‘Ja, je hebt gelijk.’ Zeg ik dan met een glimlach. Ze heeft ook wel gelijk: ik stel me aan. Ik ga voor een moodswing, pak mijn ticket en loop achter haar aan naar de man die ze controleert. Als we langs hem zijn lopen we naar de koeling, waar flesjes cola op een rij staan.
 
‘Ik ga mijn naam zoeken.’ Zegt Quinty.
 
‘Quinty vind je toch niet, is te exotisch.’ Zeg ik.
 
‘Floor vind je vast wel.’ Antwoord Quinty. Na te lang zoeken hebben we ze allebei nog niet, dus gaat Quinty maar voor “Mark” en ik voor “Karlijn”.
 
‘Karlijn, Karlijn, waarom ben je niet van mij? Je bent de mooiste van de hele werel-woestijn.’ Zingt iemand achter me. Ik draai me verbaast om en zie Kaj met een grijns naar me kijken. Samuel en een jongen die ik niet ken komen aanlopen en gaan bij hem staan.
 
‘Jou kom ik ook overal tegen.’ Zegt Samuel tegen mij met zijn zelfverzekerde grijns. Ik ben meestal al chagrijnig op Zondag, maar zijn grijns maakt het net een stapje erger.
 
‘Helaas wel ja.’ Zeg ik kattig terug. Hij trekt zijn wenkbrauwen verbaast naar me op en Kaj en de andere jongen moeten lachen. Quinty komt aanlopen met twee grote pakken zoute popcorn, en geeft mij er één.
 
‘En wie zijn dit dan?’ Vraagt ze. ‘O wacht, laat maar. Kaj en Samuel van B-Brave. Dit is de beste dag van mijn leven!’
 
Ik moet lachen om haar sarcasme, en Kaj en Samuel vangen het ook op als een grapje. Quinty glimlacht, schud hun handen en stelt zich voor. De middelste jongen staart haar maar een beetje aan.
 
‘En laten we jou niet vergeten.’ Zegt Quinty dan met een grote glimlach. ‘Jorik Scholten, A.K.A “Lil' Kleine”.’
 
De jongen glimlacht breed naar, en alles wat ik kan denken is: Wie de fuck is lil' kleine?
 
‘Hij is rapper.’ Zegt Samuel, die duidelijk mijn verbazing ziet.
 
‘En Quinty is hockeyster.’ Mompel ik terug zonder echte rede.
 
‘Hockeymeisje.’ Zegt Jorik met een grijns. Quinty maakt een kokhalzend geluid.
 
‘Daar kan ik echt niet tegen. Er bestaat niet zoiets als “Hockeymeisjes”, we zijn gewoon meisjes die op hockey zitten. Het is niet zo dat je hele persoonlijkheid dan opeens veranderd.’ Zegt ze geïrriteerd.
 
‘Hockeymeisjes zijn wel arrogant, dat heb je nu bewezen.’ Zegt Jorik.
 
‘En wat voor sport doe jij dan?’ Vraagt Quinty kattig terug. Ze klinkt wel kattig en een beetje arrogant, maar ik kan aan haar en Jorik's ogen zien dat het maar een spelletje is.
 
‘Rappen is mijn sport.’ Zegt Jorik stoer.
 
‘Rapjongens hebben een kleine piemel.’ Zegt Quinty dan met een grijns. Jorik, Kaj, Samuel en ik beginnen te lachen.
 
‘Daar heb ik geen last van hoor.’ Zegt Jorik dan ook grijnzend.
 
‘Ik geloof je niet.’ Antwoord Quinty met opgetrokken wenkbrauwen.
 
‘Wil je het zien?’ Vraagt Jorik nog steeds grijnzend.
 
‘Heb je een vergrootglas?’ Vraagt Quinty terug met een lieve glimlach.
 
‘Burn!’ Roept Kaj lachend. Samuel staat Jorik tegen zijn schouder. Quinty en ik draaien ons om en lopen weg, naar de balie om te betalen voor onze popcorn en cola.
 
‘Leuke jongen.’ Zegt Quinty met een glimlach.