Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 19

Jeeuhh, over de 1100 reads heen! Zo snel gegaan, niet normaal!

Thanks voor al mijn lieve & mooie lezers! Stay awesome, stay beautiful!

Ps: Geen flauw idee wat voor een auto's de jongens mooi vinden, dus ik heb maar gwn een patserige auto gegoogle'd.

Enjoy hoofdstuk 19,

Xxxx Julia

----------------------------------

-Valerie

Ik schrik wakker van de harde bonk naast me, en schiet overeind. Meteen voel ik een brandende pijn aan mijn rechterarm en mijn rechterwang.

‘Fuck.’ Zeg ik zachtjes. Julian, die in zijn wieg ligt op mijn kamer, zet het op een krijsen. Ik hoor het gebrom van een scooter beneden op de straat.

Ik kijk meteen opzij naar het raam van mijn kamer dat zich precies naast mijn bed bevind. Ik zie een donkerblauwe Vespa scooter de weg af rijden en weet meteen: Milan.

Dan pas merk ik dat het raam kapot is. Ik kijk om me heen en zie een grote grijze steen naast mijn bed liggen. De geur van bloed prikkelt in mijn neus en Julian krijst nog steeds. Nog geen seconde later knalt mijn deur open en staan mijn moeder en Enrico opnieuw in de deuropening.

‘Valerie!’ Roept mijn moeder geschrokken. Ze rent op me af en haalt haar duim over mijn wang, wat een brandende pijn veroorzaakt.

‘Auw!’ Roep ik en trek mijn hoofd weg. Enrico tilt ondertussen Julian om en probeert hem te kalmeren. Mijn moeder schelt erop los over mijn raam en de steen, maar het kan me nu even niet schelen.

‘Mam.’ Mompel ik terwijl ik mijn arm omhoog houd.

‘Jezus.’ Zegt mijn moeder geschokt. ‘Dat ziet er slecht uit. We gaan naar het ziekenhuis.’ Beslist ze binnen een paar seconde.

Mijn moeder helpt me met opstaan, wat best makkelijk gaat. Ze loopt naar mijn kast en haalt er een joggingbroek uit die ik snel aantrek. Enrico is uit de kamer verdwenen, maar komt dan terug met een natte handdoek. Mijn moeder bind hem om mijn arm en neemt me dan mee naar beneden. Ik volg haar gewillig zonder veel te zeggen, ik ben nog steeds half verlamd van de schrik. De dunne handdoek om mijn arm begint een beetje te verkleuren en mijn arm prikkelt en raakt een beetje verlamd.

‘Mam, ik voel mijn arm niet meer.’ Zeg ik zachtjes terwijl mijn moeder haar jas aan trekt.

‘Maak je geen zorgen, het is snel voorbij.’ Zegt ze. Paniekerig kijk ik haar aan.

‘Wat bedoel je?’ Vraag ik.

‘De dokters gaan je helpen. Nu meekomen.’

Ze pakt me bij mijn goede arm en trekt me de hal uit, naar buiten. Het is ijzig koud, zeker omdat ik nog op mijn sokken loop. Zeuren over schoenen laat ik maar achterwege.

We lopen naar mijn moeder’s auto, en ik stap in. Ze stapt zelf ook in, trekt de deur met een harde klap dicht en start de auto.

---@Ziekenhuis VU Amsterdam, half negen Maandagochtend.

Stom Valerie, stom stom stom.

Ik had Kaj zijn telefoonnummer gekregen gister, en ik had met mijn domme hoofd aan hem verteld wat er was gebeurd. Nu komt hij dus door de draaiduren van de ingang van het VU ziekenhuis lopen.

Waarschijnlijk waren het de pijnstillers. Of het was Kaj zijn effect.

Waarschijnlijk zijn effect. Wat doet dat joch toch met me?