Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 23

De een heeft een kutdag, (Danielle) de ander een super dag (Senna & Belle).

Ik ben zelf best blij met dit hoofdstuk, het maakt me zo vrolijk om leuke dingen te schrijven. Door dat nummer "Shake Up Christmas" kom ik helemaal in de kerststemming... hij moest en zou in dit verhaal komen haha.

Ik was gisteravond ook in Hoofddorp, en toen zag ik dat "Winterland". Ik dacht meteen: Belle & Cassius...

Wat vinden jullie het leukste stukje uit wat ik tot nu toe heb geschreven? Get Lucky telt ook mee... zou het leuk vinden om te weten wat jullie het beste vonden =).

Enjoy hoofdstuk 23,

Loveyouall & Stay Awesome, xxxxxxx Julia

---------------------------

-Senna

Oké, misschien had ik geen sweater aan moeten trekken met het woord ‘Fuck’ erop, als ik naar een gemeentehuis ga.

De vrouw achter de balie trekt haar wenkbrauwen op en scant me op en neer, met een kritische blik.

‘Goedemorgen.’ Zeg ik met een gemaakte glimlach. Stom mens.

‘Goedemorgen.’ Zegt ze terug, maar ze neemt niet eens de moeite om een glimlach te faken.

‘Ik vroeg me af of het mogelijk is om mensen te zoeken bij naam en achternaam, voor een adres zegmaar.’ Zeg ik dan.

‘Heb je het telefoonboek al geprobeerd?’ Vraagt ze verveeld.

‘Ik heb geen telefoonboek.’ Reageer ik een beetje geïrriteerd om haar houding.

‘Heb je de namen?’

Ik pak het papiertje uit mijn zak met de namen van mijn broers en ouders erop, en geef het aan de vrouw. Ze trekt het uit mijn hand en legt het voor haar neer op de tafel. Na wat typen op haar computer uit het jaar nul, kijkt ze weer op naar mij.

‘Het spijt me, ik kan geen adres geven.’

Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Waarom niet?’

‘Wie weet wat jou intenties zijn.’ Antwoord ze bitchie. Ik lach een beetje gênant.

‘Dat kunt U niet menen.’ Mompel ik. De vrouw blijft me serieus aan staren en ik zucht.

‘Heeft U iets anders?’

‘Een huisnummer.’

Waarom zei die snol dat dan niet meteen?

‘Zou ik die wel mogen?’ Vraag ik zo vriendelijk mogelijk. De vrouw knikt langzaam, pakt een pen en begint op mijn papiertje een kort nummer te schrijven.

‘Alsjeblieft, fijne dag nog.’ Zegt ze als ze me het papiertje terug geeft. Ik pak het aan en loop zonder iets te zeggen het gebouw weer uit.

Als ik buiten sta, valt mijn mond open.

Ik kijk als betoverd omhoog en staar naar de sneeuwvlokken die uit de lucht komen vallen. Dikke, witte sneeuw ligt als een deken over de auto’s op de parkeerplaats voor het gemeentehuis.

Oké, ik had misschien een jas aan moeten doen.

De sneeuw knarst onder mijn dunne all star gympen als ik over de parkeerplaats begin te lopen. Gelukkig is het niet ver, vijf minuutjes lopen vanaf Belle en mijn appartement.

Ik kijk naar het papiertje in mijn hand en voel zenuwen borrelen.

Wat als dit het verkeerde nummer is? Wat als ze me niet meer willen zien?