Avuç içi duvara değdiğinde zaman acıya karıştı. Elini duvara sürterken yavaş adımlar attı. En az tanık olduğu gece kadar siyaha boyanmış saçları, belinde sallandı ve gündüzü karaladı. Botlarının tanıdık sesi artık yabancılaşmıştı. Duvarların bittiği...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
#Blueneck- Epiphany
ON DÖRDÜNCÜ BÖLÜM
Daha fazlasını kaldırabileceğimi fark ettiğimde küçük yaşlardaydım. Pes etsem dahi sürekli ayağa kalkardım. Bunu bir refleks olarak düşünün. Yere düş ve kalk. Dizlerimin derisi yüzülüyor, nefes alışlarım duruyor ama ben kendiliğinden ayağa kalkıyorum. İçimdeki kız ulaşmamız gereken bir yer var diye çığlık atıyor. Bense sadece ona itaat ediyorum.
Düş.
Ayağa kalk.
Tekrar düş.
Ve tekrar kalk.
Yaralarım acı verene kadar devam ediyorum. Yürüdüğüm yolun vahşetini bir tek ben görebiliyorum. Eskiden dehşetle bakan gözlerim şimdi alışmış bakıyorlar.
Peki neden? Neden böyle oldu? Neden nefes almaya iznim yokmuş gibi hissediyorum? Kararlılıkla attığım her adımım da içimi parçalayan bu şey nefessizlik mi yoksa acı mı?
Gözlerimi vahşetime alıştıran bu şey beni paramparça ederken sessizliğe bulanmam niye?
İçerideki kız bağırıyor.
Ölüm bizi kucaklayana kadar biz buradayız.
Sonra bende onu tekrar ediyorum. Seslerimiz buhar olup havaya karışıyor, sonra ne mi oluyor? Yağmur damlaları yaralarımızı temizlemek için yağıyor ve çıkan toprak kokusu bana birini hatırlatıyor.
Kanla karışık toprak kokusu.
Her zaman duyumsadığım ama asla kime ait olduğunu bulamadığım bu konunun sahibini bulmuştum.
Neden peşimdeydi? Öldürmek için mi? O halde ne bekliyordu?
Merdivenleri tırmanırken dönüp şehrin tamamına üstten baktım. Burayı seviyordum. Bir tek burayı seviyordum. Ayaklarım zemine ulaştığında istediğim yere gelebilmiştim sonunda.
Demirlerden birine avcumun içini yaslayıp kendimi aşağı doğru kaydırdım. İşte şimdi olmuştu. Bütün şehir ayaklarımın altındaydı. Soğuk bir rüzgar saçlarımı savururken oturduğum yere daha çok sindim.
Gecenin bir vakti burada kimse olmuyordu. Hala tam yapılmamış büyük bir kuleydi bu. Şuanki haliyle bir enkaza benzesede eminim çok sonraları güzel bir şeye dönüşecekti. Buraya yıllardır gelirdim, ihalesinin alındığını duyduğumda üzülsemde yinede o yeniden canlandırılmayı hakediyordu bana göre.
Evlerin ışıklarından gözümü alıp gökyüzüne kaldırdım. Hava epey kararmıştı. Sabaha oranla hava epey soğuktu. Sabahları tepede olan güneşe karşılık soğuk bir esinti hep kendini belli ederdi. Geceleri ise kara kıştı zaten.
