Avuç içi duvara değdiğinde zaman acıya karıştı. Elini duvara sürterken yavaş adımlar attı. En az tanık olduğu gece kadar siyaha boyanmış saçları, belinde sallandı ve gündüzü karaladı. Botlarının tanıdık sesi artık yabancılaşmıştı. Duvarların bittiği...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Tek şarkı tek duygu; Blueneck- Seven.
Hava karardığında ve tüm acılar gün yüzüne çıktığında, rüzgar bize tek bir gerçeği fısıldar; acı. Varoluşumuzun temelini oluşturan, bütün duyguların buluştuğu yer. Birbirimize yüklediğimiz tüm duygular aslında acının bir tohumu. Yeşerip tüm vücudumu sarmasını beklerken, ruhumun parçalara ayrıldığını tüm hücrelerimle hissettiğim şey tam olarak buydu.
Mor bir ışık yüzüne düştü ve gözleri aydınlandı. Aynı yönde gelen gri bir ışık yine yüzüne düşerken ona daha çok yaklaştım ve beni sarmasına izin verdim. Belimi tutan elleri sıkılaşırken burunlarımız birbirine çarptı. Gözlerimiz buluştuğunda şarkının ritmi daha yüksek bir hal aldı ve etrafamızdaki insanların hareketleri bir anda değişti. Bizse aynıydık. Öylece sallanıyorduk. Bütün renklere düşmüş bir leke gibi.
O, cennetin kollarında büyüttüğü cehennemdi. Bütün her şeyi yıkacak ve aynı anda diriltecek kadar güçlüydü. Ruhumu kapana kıstıran elleri belimde hareket etti. Bakışlarındaki anlamı hiçbir zaman çözememiştim. Ben ona sağırdım, ben ona dilsizdim. Kördüm, ama en çok görmeyi hakeden de bendim. Bana yaptığı her şeyin karşılığında susmuştum. Geçmişimden hatta belkide ailemden kaçarken bile ona sığınmıştım. Ona güvenmiştim. Bu yabancıya tüm varlığımla güvenmiştim. Bunun farkındaydı ve bu onu tehlikeli kılardı. Bunun farkındaydım ve bu aciz kılıyordu.
"Bana güveniyor musun?" diye fısıldadı kulağıma doğru. Yaklaştı ve yaklaştı. Bütün ruhumu ele geçirene kadar oradaydı. Sesine hakim olan bütün düşünceler tehlikeliydi ama korkmuyordu. O hiçbir zaman korkmamıştı.
Gözlerimi kapadım. Teslimiyet, bana yeni bir yenilgiyi getirecekti. Ama bazı insanlar vardı, sizi parça parça ederdi ve sonra giderdi. Ardından bir boşluk yaratılırdı ve o boşluk sizin varlığınızdan daha fazlaydı. Bunu istemiyordum. Bunla başa çıkamazdım.
"Güveniyorum." Acı daha fazlasını istemene sebebiyet vermedikçe masumiyetini yitiremezsin. Göz yaşları yanaklarımdan süzülürken ondan ayrılmadım. Hala sallanıyorduk ve yerimizde dursak dahi benim ruhum acıyla dansa kalkmıştı.
"Güzel,"
Biri kolumu tuttuğunda bakışlarımı o tarafa çevirdim. Özmen elindeki telefonu bana uzatıyordu. O ne ara buraya gelmişti? Nazlı'nın yanında olması gerekmiyor muydu? Server'den ayrılırken telefonu kulağıma götürdüm. Gözlerimdeki ifadeyi kimsenin görmemesi adına başım eğik yürüyordum.
Telefondaki ses kısık kısık geliyordu. Ne dediğini anlayamıyordum ama Nazlı olduğunu anlamıştım. Bana bir şeyler anlatmaya çalışıyor gibiydi. Telaşlı bir sesi vardı. Kapıdaki iki adam bana kapıyı açtı ve dışarı çıktım. Soğuk hava tenime bir buz kütlesi gibi çarparken tüm vücudum titredi.
