Avuç içi duvara değdiğinde zaman acıya karıştı. Elini duvara sürterken yavaş adımlar attı. En az tanık olduğu gece kadar siyaha boyanmış saçları, belinde sallandı ve gündüzü karaladı. Botlarının tanıdık sesi artık yabancılaşmıştı. Duvarların bittiği...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
#Skylar Grey- Words.
ON BEŞİNCİ BÖLÜM
O öldükten sonra annem her gününü uyuyarak geçirirdi, sinir krizleri baş göstermediği zamanlar tek kaçış yönetemiydi bu onun. Onu rüyalarında görebiliyor musun? diye sorardı. Hayaletiyle yaşadığımı bilmeden sorduğu soruya evet diyemezdim çünkü o göremezdi.
Birini çok fazla sevdiğiniz de kaybettiğinizi kabullenmek zaman alır ama en büyük yıkımlarda hep o zaman diliminde gerçekleşirdi. İster yaşıyor olsun ister ölü.
"Eğleniyor musun?" dedi yüzünü göremediğim biri karnıma bir tekme daha atarken. Artık karnımı hissetmiyordum. Attığı tekmenin sert darbeleri ağzımdan kan boşalana kadar pes etmemişti.
Abla?
"Osman Ünal nerede kaldı?" diye sordu biri birine.
Kapının açıldığında çıkan o gıcırtı sesini duydum. Sonra bana doğru yaklaşan adım sesleri birden çoğaldı. Çok fazla kişiydiler.
"Ulaşamadık abi." dedi biri tedirgince. Güldüm. İnine saklanmış kızda korkarak bana baktı ama onunda yüzünde buruk bir gülümseme oluşmuştu.
Saçlarım yüzümden sertçe çekildi. Adamın yüzü şimdi daha belirgindi. "Baban seni merak etmiyor ha, küçük kız?"
Yüzüne sertçe baktım. Eğer biraz aklı varsa benim yerime babamın arabasını kaçırırdı. Eminim o zaman babam burada olurdu.
"Abi..." dedi sarışın bir çocuk korkuyla.
"Geldi mi?" diye sordu hemen dibimde duran adam. Bu beni kaçıran adamla aynı kişiydi.
"Abi, Bozyel burada." Çocuğun sesi mi titremişti ya da ben aldığım darbelerin etkisiyle halüsilasyon mu görmeye başlamıştım?
"Bozyel mi?" Adamın sesinde şaşkınlık vardı.
"Evet, Bozyel." Sesi duyduğum an tanımıştım. Avını kurtarmaya mı gelmişti?
"Oo..." dedi başımda dikilen adam gülerek.
Kaskatı bir surat ifadesiyle doğrudan adama bakıyordu. Ona baktığımı farkettiğinde gözleri bana kaydı, yüzümde ne gördüyse gözleri dehşetle açılmıştı.
"Ne yaptınız lan kıza?" diye kükredi bize doğru yaklaşırken. Kimse ona karşı çıkmıyor ya da engellemiyordu. Buradakiler onun adamı mıydı?
"Bu mesele benim meselem." dedi yanımdaki adam sinirle. Ama gittikçe bize yaklaşan adam kadar sinirli gözükmüyordu. Korku bütün bedenimi ele geçirdiğinde bağlı olduğum sandalyeyi zorladım. Bileklerime sürten iplerin canımı yakmasından öteye gidememişti bu hareketim.
