Avuç içi duvara değdiğinde zaman acıya karıştı. Elini duvara sürterken yavaş adımlar attı. En az tanık olduğu gece kadar siyaha boyanmış saçları, belinde sallandı ve gündüzü karaladı. Botlarının tanıdık sesi artık yabancılaşmıştı. Duvarların bittiği...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
BİR YIL ÖNCE
"Serap hanım sizi bekliyor."
Ayağa kalkıp odaya doğru yürümeye başladı. Kapıyı tıklatıp içeriden gelen tanıdık sesi bekledi. Sesi duyduğunda kapıyı açıp ona bakmadan yine her zamanki yerine, sol kısımda kalan sandalyesine oturdu. Rahat bir sandalyeydi. Rahat olan şeyleri seviyordu.
"Bugün nasılsın?"
Kadına değilde önünde duran sandalyeye baktı. "İyiyim." dedi ama bu bir yalandı. Sadece geçmesini bekliyordu. Geçmeyeceğini bildiği halde.
"İyi görünüyorsun."
Boşluğa bakarken dudakları ruhsuz bir şekilde kıvrıldı. "Öyleyim."
Masaya değen kalemin sesi, sessizliğe bir darbe indirecek kadar sertti ama kız bunu fark etmedi. Kadın gözlüklerini düzeltti ve siyah kaplı not defterini açtı.
"Başlayalım mı?"
"Başlayalım." Kız ilk defa dönüp ona baktı. Aralarındaki bakışma sırasında ilk pes eden kadın olmuştu. Kız güldü. Hep böyle olurdu.
"Kendi psikoloğun olmama rağmen bana bir çok şeyi anlatmıyorsun."
"Anlatmadığımı bildiğine göre neyi anlatmadığımı da biliyorsundur." Kızın hazır cevaplığı kadını güldürdü. Aslında kızın umudu olduğunu biliyordu ama inancı yoktu. Bunu ona ispatlamayı isterdi ama kız çoktan vazgeçmişti.
"Hayatından memnun değilsin ama kendine yeni bir hayat kurmayıda reddetiyorsun."
Kız kafasını salladı. "Yakında öleceğim. Kendime yeni bir hayat kurmakla uğraşmama gerek yok."
Kadın derin bir nefes aldı. Bu o kadar derindi ki kız dönüp ona manidar gözlerle baktı. Eve gitmek istiyordu. Kimseye bir şey anlatmak ya da kurtulmayı beklemek istemiyordu.
"Sana yardım edebilirim, Azra."
Kız yanıt vermeden boşluğa bakmaya devam etti. Kadının pes etmeye niyeti yoktu ama bilmediği bir şey vardı. Kız da pes etmeyecekti.
"İlk sinir krizimi geçirdiğimde banyodaydım. Saçlarım ıslaktı. Soğuk duvara yaslanmıştım. Su akmıyordu. Nasıl kapandığını bile hatırlamıyorum. Neden böyle olduğunu bilmiyordum ama kimin sebep olduğu belliydi." Kadına döndü. İlk defa bu kadar uzun bir cümle kurmuştu. "Bana ilk sinir krizimi annem verdi."
Kadın kafasını salladı. Bugüne kadar bir çok hastası olmuştu ama onun farklı olduğunu biliyordu. Karşısında zorla oturduğuna emindi.
"Hissettiklerini anlat."
"Hiçbir şey." dedi kız. "Böyle olacağını en başından beri biliyordum."
