Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 1ο Κεφάλαιο *

Έγιναν όλα τόσο ξαφνικά... Άλλαξαν πολλά. Οι καταστάσεις, τα πρόσωπα, τα συναισθήματα, τα πάντα. Όλα ξεκίνησαν όταν γνώρισα αυτόν...

11 Σεπτεμβρίου

"Δηλαδή αύριο γυρνάμε πάλι πίσω στα θρανία?" είπα με απογοήτευση.
"Ναι! Δεν το πιστεύω ότι έμεινε άλλος ένας χρόνος μόνο και μετά θα είμαστε φοιτήτριες!" απάντησε με ενθουσιασμό η Αλεξία καθώς μιλούσαμε στο τηλέφωνο, το βράδυ της προηγούμενης μέρας από το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς.

Αλεξία Λιάπη. Η κολλητή μου εδώ και 4 χρόνια. Από το γυμνάσιο για την ακρίβεια.

Γνωριστήκαμε στον αγιασμό της 2ας γυμνασίου.

Μόλις είχαμε μετακομίσει με την οικογένεια μου και έτσι γνώρισα την Αλεξία, με την οποία ανακαλύψαμε ότι είχαμε ήδη πολλά κοινά από την αρχή της φιλίας μας.

Μιας που αναγκάστηκα να αλλάξω σχολεία λόγω της μετακόμισης, δεν ήξερα κανέναν σε εκείνο το σχολείο.

Η Αλεξία ήταν αυτή που με προσέγγισε τη μέρα που θα μπαίναμε στα τμήματα.

"Γειά σου, με λένε Αλεξία" είπε και έδωσε το χέρι της για να κάνουμε χειραψία.
"Νεφέλη, χαίρω πολύ" ειπα, δίνοντας το χέρι μου.

Καθήσαμε μαζί στην τάξη και αρχίσαμε να μιλάμε για το σχολείο και με ρώτησε πώς και με βλέπει πρώτη φορά εδώ.

Της είπα για την μετακόμιση και την ρώτησα για τις φίλες της.

"Είναι σε άλλα τμήματα" είπε χωρίς κάποια ιδιαίτερη έκφραση.
Έγνεψα και με ρώτησε
"Γιατί μετακομίσατε? Αν επιτρέπεται.."
"Ο πατέρας μου είναι επιχειρηματίας και τον τελευταίο καιρό η επιχείρηση πάει πολύ καλά. Έτσι οι γονείς μου αποφάσισαν να μετακομίσουμε σε ένα μεγαλύτερο και πιο άνετο σπίτι"
"Αχα.. Ωραία!" είπε χαμογελώντας όσο περισσότερο μπορούσε.
"Θα έρθεις μαζί μου στο διάλειμμα να σου γνωρίσω τις φίλες μου?" με ρώτησε περιμένοντας για μια θετική απάντηση.
"Εμ... Ναι, γιατί όχι?" της είπα και χαμογέλασα.

Σε εκείνο το διάλειμμα γνώρισα τις φίλες της. Ήταν τρεις κοπέλες στην ηλικία μας, πολύ συμπαθητικές και ευγενικές.

Η αλήθεια είναι ότι ανησυχούσα λίγο γιατί ένιωθα σαν να έμπαινα ανάμεσα τους, όμως με έκαναν να νιώσω ευπρόσδεκτη, πράγμα που με έκανε χαρούμενη.