Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 42ο Κεφάλαιο *

"Πρώτη φορά σε βλέπω εδώ"
"Ναι, πρώτη φορά έρχομαι"
"Ελπίζω να σε ξαναδώ"

Χαμογέλασα και πήγα στο ταμείο.

Καθώς έφευγα από το μαγαζί, ένιωσα ένα χέρι να με σταματάει.

"Συγγνώμη, δεν σε ρώτησα" γύρισα και είδα το παιδί από τον πάγκο.
"Πώς σε λένε?"
"Νεφέλη"
"Ωραίο όνομα Νεφέλη. Άρης, χαίρω πολύ"
"Κι εγώ" είπα και αμέσως μετά είδα μια γυναίκα να πλησιάζει.

"Άρη η δουλειά σου δεν είναι να συστήνεσαι με τους πελάτες. Πήγαινε γρήγορα στο πόστο σου"
"Ναι, τώρα πάω" της είπε και αφού τον κοίταξε αυστηρά, έφυγε.
"Ουπς"
"Το αφεντικό. Και είναι λίγο στριμένη από ότι κατάλαβες"
"Πήγαινε καλύτερα μην έχεις προβλήματα"
"Θα σε ξαναδώ?" με ρώτησε και τον κοίταξα για λίγο πριν απαντήσω.
"Λογικά ναι"
"Όχι, λογικά. Δεν δοκίμασες το πιο ωραίο ακόμα! Θα σε περιμένω" μου χαμογέλασε και γύρισε στο πόστο του πριν προλάβω να πω κάτι άλλο.

Έφυγα από το μαγαζί και πήγα στη στάση για να γυρίσω σπίτι.

Φφφ...

Περίμενα το αστικό και ξεφυσούσα όλη την ώρα. Ένιωθα τόσο κουρασμένη αυτές τις μέρες.

Όταν ήρθε, πήγα να μπω από την δεύτερη πόρτα και έσπρωξα κατά λάθος μια κυρία.
"Πρόσεχε κοπέλα μου!" διαμαρτυρήθηκε με ύφος.
"Συγγνώμη" της είπα και πήγα να κάτσω σε μια θέση που ήταν κενή.

Κοιτούσα από το παράθυρο με ένα χαμένο βλέμμα.

Μετά από λίγα λεπτά, άνοιξα το κινητό μου και πήγα στις εισερχόμενες κλήσεις.

Τίποτα.....

Πήγα στις επαφές μου και κοιτούσα το όνομα του Στέφανου.

Σκεφτόμουν ότι ο Στέφανος σίγουρα θα ξέρει τι έχει γίνει με τον Αλέξη. Σίγουρα θα του έχει μιλήσει.

Ίσως πρέπει να πάρω τον Στέφανο... Ακόμα και τότε που είχε γίνει η παρεξήγηση με την Νικολέτα, αυτός με έπιασε και μου τα είπε.

Ίσως... Ίσως να μου πει και τώρα τι συμβαίνει...

Όμως αν δεν το κάνει, θα πει στον Αλέξη ότι επικοινώνησα μαζί του....

"Επόμενη στάση, next stop... Α.Χ.Ε.Π.Α" ακούστηκε από το αστικό και σήκωσα το κεφάλι μου να δω την επιγραφή.

Πωω γαμώτο!! Πέρασα τη στάση μου..... Φφφ.....

Σηκώθηκα αγανακτισμένα από τη θέση μου και πέρασα ανάμεσα από τον κόσμο πηγαίνοντας προς την πόρτα.