Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 51ο Κεφάλαιο *

"ΔΕΝ ΉΣΟΥΝ ΕΚΕΊ ΌΤΑΝ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΌΜΟΥΝ!!!" μου φώναξε απότομα και ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου.

Το βλέμμα του ήταν οργισμένο και ήθελα να πεθάνω για το πώς μου συμπεριφερόταν.

Τι του έκανα?... Όλο αυτό το ξέσπασμα για αυτό που είχε γίνει τότε με τον Σωτήρη?...

Δισεκατομμύριες απορίες μου δημιουργήθηκαν αλλά μου είχε χαθεί η μιλιά.

Αν δεν ήταν αυτά τα μάτια του, αυτά τα μάτια που θα τα ξεχώριζα ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα, δεν θα πίστευα ότι είναι αυτός.

Ο Αλέξης μου, ο τότε δικός μου Αλέξης που χωρούσε σαν μικρό παιδί στην αγκαλιά μου.

Που το γλυκό του προσωπάκι ήταν η αδυναμία μου.

Και τώρα είναι κάποιος άλλος.

Κάποιος που δεν αναγνωρίζω. Όχι μόνο εμφανισιακά, αλλά κυρίως στον χαρακτήρα.

Δεν μπορεί να μου μιλάει έτσι... Όχι...

Το σκληρό βλέμμα του σιγά σιγά έφυγε, καθώς πήρε τα χέρια του από τους ώμους μου.

Τα μάτια του βούρκωσαν καθώς με κοιτούσε.

Κάθε τι που γινόταν με μπέρδευε περισσότερο αντί να μου δώσει απαντήσεις.

Δεν ξεκόλλησαν ούτε στιγμή τα βλέμματα μας.

"Τι σημαίνει αυτό?" κατάφερα με δυσκολία να ρωτήσω.

Με κοιτούσε και φαινόταν σαν να μην είχε σκοπό να μου απαντήσει.

"Εσύ ήσουν αυτός που με έδιωξε τότε... Εσύ μου κράτησες κακία..." συνέχισα και ακουγόταν το παράπονο στη φωνή μου.

Ένιωθα εξαντλημένη.

"Εγώ έφταιγα για όλα, ναι. Και τώρα που το λύσαμε, άντε γεια" επιτέλους μίλησε, αλλά αυτό που είπε, με έκανε να νιώσω ακόμα χειρότερα.

Ποτέ δεν είπα ότι έφταιγε για όλα αυτός. Όμως χωρίσαμε τόσο άδικα με αφορμή τον Σωτήρη. Έφταιξε και η ζήλια του και η μηδενική εμπιστοσύνη που μου είχε.

Αλλά έφταιξα κι εγώ. Που δεν πήγα να τον βρω τότε που είχα σκοπό να τα ξεκαθαρίσω όλα μαζί του.