Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 58ο Κεφάλαιο *

"Αλέξη μη!..." τον σταμάτησα και με κοίταξε.
"Δεν μπορώ.... Δεν είναι σωστό" το βλέμμα μου μετανιωμένο.

Με κοιτούσε αρκετή ώρα πριν μιλήσει.

"Δεν είναι σωστό για ποιον? Για σένα?... Ή για αυτόν??" το ύφος του άγριο και αυστηρό.
"Μην το κάνεις αυτό..."
"Ποιο ρε Νεφέλη? Να μη σε φιλάω? Να μη σε αγγίζω? Τόσο πολύ σε έχει τρελάνει αυτός??"
"Σταμάτα να μιλάς για πράγματα που δεν ξέρεις!" μίλησα πιο έντονα και ανέβηκα λίγο πιο πάνω στον καναπέ.

Πλέον ήμασταν και οι δύο καθιστοί, ο ένας κοντά στον άλλον.
"Τι πράγματα??"
"Δεν ξέρω αν το θυμάσαι, αλλά δύο χρόνια τώρα ζούσα κανονικά. Χωρίς εσένα. Και έγιναν πράγματα στη ζωή μου όπως και στη δική σου"
"Και αυτά τα πράγματα έχουν να κάνουν με αυτόν?"
"Έχουν γίνει πάρα πολλά τα οποία δεν ξέρεις, και από ότι φαίνεται ούτε θέλεις να μάθεις!!"
"Δεν είναι αλήθεια αυτό"
"Α ναι? Τότε γιατί από τότε που σε είδα δεν ρώτησες ούτε μια φορά ποια ήταν αυτά τα πράγματα τα οποία σε είχα ανάγκη και δεν ήσουν εδώ?? Το μόνο που σε καίει είναι αν γουστάρω τον Άγγελο, πόσο καιρό ξέρω τον Άγγελο και τι έχω κάνει με τον Άγγελο!!" συνέχισα έντονα και σηκώθηκα από τον καναπέ.
"Αν νοιαζόσουν πραγματικά για μένα, θα ρωτούσες να μάθεις. Αλλά ο αντρικός σου εγωισμός είναι πιο σημαντικός από μένα!!"
"Μη λες βλακείες!!" φώναξε και σηκώθηκε κι αυτός, ενώ ήρθε κοντά μου.
"Ξέρεις πόσο σε νοιάζομαι"
"Όχι Αλέξη, δεν το ξέρω. Θυμάμαι όταν νοιαζόσουν. Τότε, πριν κάτι χρόνια. Και ακριβώς επειδή θυμάμαι πώς ήταν όταν νοιαζόσουν, τώρα βλέπω ότι δεν είναι το ίδιο" πήγα στην πόρτα, την άνοιξα και πήγα να βγω, όταν με σταμάτησε το κράτημα του.

"Μη φύγεις έτσι... Σε παρακαλώ" μου είπε ήρεμα και ένιωσα σαν να ακούω τον παλιό Αλέξη.

Τον κοιτούσα και περίμενα να δω τι θα έλεγε.
"Θέλω να μου τα πεις. Όλα όσα έγιναν όσο δεν ήμασταν μαζί. Θέλω να μάθω. Εσύ ξέρεις τι έγινε στη δική μου ζωή. Τα έμαθες όλα με λεπτομέρειες, έκατσες να με ακούσεις, να μου σταθείς. Κι εγώ δεν σε ρώτησα καν, έχεις δίκιο. Είμαι εγωιστής"

Τα λόγια του με ξάφνιασαν ευχάριστα. Μιλούσε τόσο γλυκά, όπως τότε.

"Αλλά, κατάλαβε με. Αυτός---"
"Αχ Αλέξη, μη μου πεις πάλι για τον Άγγελο" τον διέκοψα και με κοίταξε.
"Αν έχεις σκοπό να πας τη συζήτηση πάλι εκεί, δεν έχω καμία όρεξη να μιλήσουμε"
"Όχι, δεν θα πούμε για αυτόν. Στο υπόσχομαι" με κοιτούσε με αυτά τα πανέμορφα μάτια του και μου φαινόταν πλέον σαν κουτάβι.
"Εντάξει" του είπα και μπήκαμε πάλι μέσα.