Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 28ο Κεφάλαιο *

Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό... Όχι, όχι, με τίποτα!!

Μου έκανε εξομολόγηση μόλις τώρα?? Μου είπε ότι του αρέσω?! Ότι του λείπω?! Ότι θέλει να είναι μαζί μου?!

Αποκλείεται!! Δεν άκουσα καλά...

"Ξέρω ότι ξαφνιάστηκες και συγγνώμη, αλλά αν δεν στα έλεγα θα τρελαινόμουν, αλήθεια..." η φωνή του πλέον ήρεμη και το βλέμμα του χαμηλομένο.

Δεν είχα πραγματικά ιδέα τι να του πω. Τα είχα χαμένα.

Ο Αλέξης... το παιδί που μου αρέσει, που κάνει την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, μου είπε όλα αυτά τα λόγια?! Αχχ θα τρελαθώ!!

Το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ο εγκέφαλος μου εκείνη τη στιγμή ήταν δύο πράγματα.

Πανελλήνιες....... Αλέξης
Πανελλήνιες....... Αλέξης

"Φφ... Πες κάτι, σε παρακαλώ" μίλησε σοβαρά και μου ήταν τρομερά δύσκολο να αρθρώσω οποιαδήποτε λέξη.
"Δεν νιώθεις το ίδιο, έτσι?" ρώτησε λυπημένα και συνέχισε να αποφεύγει να με κοιτάξει, όπως κι εγώ.
"Χαχ... Τι βλάκας που είμαι" είπε με γελάκι και σηκώθηκε από εκεί που καθόμασταν.

Ξεφύσηξε και πήγε να προχωρήσει.
"Περίμενε!!" μίλησα έντονα για να τον κάνω να σταματήσει.

Γύρισε και με κοίταξε. Το βλέμμα μου ήταν λυπημένο.

"Δεν χρειάζεται να με λυπάσαι" είπε ψυχρά και αντέδρασα αυθόρμητα.
"Νεφέλη?..." απόρησε.
"Δεν καταλαβαίνω..." συνέχισε καθώς τον είχα στην αγκαλιά μου.

Δεν μου έβγαινε λέξη. Νιώθω τόσα πολλά για αυτόν, όμως το ότι μου είπε τα συναισθήματα του θα με διαλύσει.

Δεν θα μπορώ να σκέφτομαι τίποτα παρά μόνο αυτόν.

Τελικά είχαν άδικο τα κορίτσια που έλεγαν ότι άμα τον δω μόνο για δέκα λεπτά δεν θα πάθω τίποτα.

Αχ είμαι πάρα πολύ μπερδεμένη!! Τι να κάνω??.....

Βγήκαμε από την αγκαλιά και τον κοίταξα στα μάτια από απόσταση αναπνοής.

Ένιωθα τόσο χαρούμενη και ταυτόχρονα τόσο λυπημένη.

Δεν ξέρω ποιο από τα δύο συναισθήματα μπορούσε να δει στο πρόσωπο μου, αλλά νομίζω πως η λύπη μου ήταν ξεκάθαρη.

Τον έπιασα από τα δυο του χέρια με τα δικά μου και καθήσαμε ξανά εκεί που ήμασταν.

"Αλέξη..." ξεκίνησα δειλά και ένιωθα ότι με το που θα του έλεγα αυτά που είχα σκοπό να του πω, θα δάκρυζα.
"Δεν... ξέρω τι να πω, αλήθεια..."
"Αυτό που σκέφτεσαι, που νιώθεις" απάντησε χωρίς να ξέρει ότι αυτό που σκεφτόμουν ήταν τελείως αντίθετο από αυτό που ένιωθα.