Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 62ο Κεφάλαιο *

It's finally here! Δεν περιμένατε πολύ ε? Έχω αργήσει και παραπάνω και χωρίς να έχω εξετάσεις, απλά τώρα είστε πιο ανυπόμονες, χεχε<3 Ελπίζω να άξιζε η αναμονή!

"Ο Αλέξης είναι το αγόρι μου από το λύκειο και τον αγαπάω όσο τίποτα άλλο!! Κι αν έχεις πρόβλημα με αυτό, μπορείς να κάνεις μεταβολή και να φύγεις!!!!!"

Οι φωνές μου αντηχούσαν σε όλο το σπίτι και ο μπαμπάς με κοιτούσε σαν να του αποκάλυψα κρατικό μυστικό.

"Τι τρόπος είναι αυτός?? Πώς μου μιλάς έτσι???" φώναξε και συνέχισα να τον κοιτάζω θυμωμένα.
"Μεγάλωσα!! Είναι καιρός να το καταλάβεις!"
"Πρώτη φορά μου μιλάς έτσι" μίλησε λίγο πιο ήρεμα αλλά αυστηρά.
"Γιατί τόσο καιρό έκανα υπομονή. Αλλά για τον Αλέξη δεν θα κάνω πίσω μπαμπά" του είπα και τον κοίταξε.

"Εδώ είμαι, εμένα θα κοιτάς! Με μένα μιλάς τώρα!"
"Είστε μαζί? Από το λύκειο? Και εγώ το μαθαίνω τώρα??"
"Στο λύκειο γνωριστήκαμε, αλλά είχαμε χωρίσει ενδιάμεσα. Και για πες μου, αν στο έλεγα τι θα έκανες?" τον ρώτησα με ύφος και με κοιτούσε.

"Δεν θα με άφηνες ούτε να τον βλέπω!! Αλλά τώρα τέλος, είμαστε μαζί και αν δεν θες να το καταλάβεις δικό σου πρόβλημα" συνέχισα χαμηλώνοντας τον τόνο μου προς το τέλος.

Κοιτούσε τη μια εμένα και την άλλη τον Αλέξη.

Δεν ξέρω τι σκεφτόταν, αλλά περίμενα χειρότερη αντίδραση.

"Ελπίζω μόνο να μη σε δω με δάκρυα στα μάτια" είπε σοβαρά, άνοιξε την πόρτα και έφυγε.

Τι ήταν τώρα αυτό?...

Αναστέναξα βαριά και πήγα να κάτσω στον καναπέ.

Ήρθε και έκατσε δίπλα μου αργά κι εγώ προσπαθούσα να ηρεμήσω από την ένταση.

Ένιωθα το βλέμμα του πάνω μου, αλλά δεν έλεγε τίποτα.

Αναστέναξα άλλη μια φορά και γύρισα το κεφάλι μου στα πλάγια να τον κοιτάξω.

Το βλέμμα στο πρόσωπο του ήταν γλυκό. Σαν να ήθελε να μου πει πολλά.

"Συγγνώμη για αυτό, ξέρω πόσο άσχημο είναι να είσαι μπροστά σε καυγά άλλων" του είπα ειλικρινά μετανιωμένη.
"Μη ζητάς συγγνώμη. Έτσι κι αλλιώς εγώ φταίω που μαλώσατε"
"Όχι, Αλέξη, δεν φταις εσύ! Φταίει ο μπαμπάς μου που δεν έχει καταλάβει ότι έχω μεγαλώσει" του είπα έντονα και με κοιτούσε.

"Πάντως σε νοιάζεται. Τα κάνει από αγάπη. Φάνηκε από αυτό που είπε στο τέλος"
"Δεν αντέχω τέτοια καταπίεση κι ας είναι από αγάπη" του απάντησα κοφτά και κάναμε μια μικρή παύση.