Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 54ο Κεφάλαιο *

Τον άκουγα να κλαίει καθώς έκρυβε το πρόσωπο του στον καναπέ με λυγισμένα πόδια και ένιωθα την καρδιά μου να σπάει σε χίλια κομμάτια.

Δεν μπορεί... Δεν μπορεί.... Όχι....

Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό που βγήκε από τα χείλη του ήταν αλήθεια. Ότι ήταν αυτό που τον άλλαξε. Που τον πλήγωσε τόσο πολύ. Που τον έκανε να είναι έτσι απέναντι μου.

Όταν μπόρεσα να κουνήσω το σώμα μου, περπάτησα προς το μέρος του, λύγισα τα πόδια μου όπως αυτός και τον γύρισα με τα χέρια μου προς τα μένα βάζοντας τον στην αγκαλιά μου.

Τον χάιδευα απαλά καθώς τον άκουγα να κλαίει πλέον δίπλα μου.

Τα μάτια μου βούρκωναν όλο και περισσότερο στο κάθε λεπτό που περνούσε.

Σκεφτόμουν τόσα πολλά πράγματα συγχρόνως.

Σκεφτόμουν αυτό που είπε. Πώς μπορεί να έγινε. Πότε, γιατί.

Και σκεφτόμουν αυτόν. Τον Αλέξη μου να το περνάει μόνος του όλο αυτό.

Πόσο θα ήθελα να ήμουν δίπλα του. Να τον στήριζα, να του συμπαραστεκόμουν, να τον βοηθούσα να ξεπεράσει τον πόνο όσο πιο γρήγορα γινόταν.

Συγγνώμη ψυχή μου.....

Ήθελα να του το πω. Αλλά δεν έβγαινε με τίποτα από τα χείλη μου. Προσπαθούσα να του μιλήσω, αλλά ήταν σαν κάποιος να μου έκλεινε το στόμα.

Μετά από αρκετή ώρα και αφού κατάφερε να ηρεμήσει λίγο, βγήκε από την αγκαλιά χωρίς να απομακρυνθεί πολύ, αλλά απέφευγε να με κοιτάξει.

Τον κοιτούσα και πονούσα τόσο, μα τόσο πολύ.

Με κοίταξε με δακρυσμένα μάτια πριν κοιτάξει πάλι αλλού και μιλήσει.

"Μη με κοιτάς έτσι"

Νομίζω ότι το βλέμμα μου έδειχνε λύπη και μετάνοια.

"Μακάρι να μπορούσα να πάω τον χρόνο πίσω..." ήταν το μόνο που κατάφερα να πω.

Με κοίταξε στα μάτια αρκετά δευτερόλεπτα και σίγουρα έβλεπε ότι είχαν δακρύσει όπως και τα δικά του.

"Γιατί?"
"Θα άλλαζα πολλά..." του είπα αλλά δεν μίλησε.

Σηκώθηκε από το πάτωμα και έκατσε στον καναπέ. Έκανα και εγώ το ίδιο μετά από αυτόν.

Ακουμπούσα την πλάτη μου στη γωνία του καναπέ καθώς είχα αγκαλιά τα πόδια μου που ήταν λυγισμένα κοντά στο στήθος μου.