Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 24ο Κεφάλαιο *

"Σ'ευχαριστώ... Σ'ευχαριστώ..." του είπα ανάμεσα στους λυγμούς μου.
"Έλα ηρέμησε. Όλα καλά θα πάνε... Είμαι εγώ εδώ" είπε γλυκά και άρχισε να μου χαϊδεύει την πλάτη.

Όταν κατάφερα να ηρεμήσω, τον κοίταξα στα μάτια και ήμουν μπερδεμένη.
"Τι έγινε?"
"Εσύ θα μου πεις. Τι σου έκαναν?" ρώτησε σοβαρά κοιτάζοντας με έντονα στα δακρυσμένα μου μάτια.
"Δεν έχει σημασία. Εσύ με έσωσες?"
"Πώς δεν έχει σημασία??"
"Πες μου. Εσύ ήσουν?" τον ρώτησα ήρεμα και αφού ξεφύσηξε, κοίταξε κάτω.
"...Πώς?" αναρωτήθηκα.
"Δεν... κατάλαβα και πολύ καλά τι έγινε, αλλά φάνηκε σαν κάποιος να τους χτύπησε..." συνέχισα και προσπαθούσα να καταλάβω.
"Ναι..." μίλησε και συνέχισε να αποφεύγει να με κοιτάξει στα μάτια.
"Δεν καταλαβαίνω... Εσύ τους χτύπησες?..."

Τι γίνεται εδώ πέρα?....

"Ναι.." είπε χαμηλόφωνα.

Πήγα να μιλήσω, αλλά δεν ήξερα τι να πω και απλά τον κοιτούσα με απορία.

"Περίεργο ε?" ρώτησε μελαγχολικά και σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε.
"Α--πλά δεν καταλαβαίνω... Εννοώ, πώς? Τόσο καιρό εσύ... εσύ δεν...."
"Τόσο καιρό καθόμουν σαν βλάκας και δεν έκανα τίποτα..." είπε και κοίταξε πάλι αλλού.
"Όχι, δεν ήθελα να πω αυτό" το βλέμμα μου στενάχωρο.
"Εγώ το λέω"

"Μα την Τρίτη... που τελικά έδιωξαν τον Αχιλλέα ήσουν... Και τότε!... Τότε που σε είχε ρίξει κάτω και μπήκα στη μέση---"
"Αυτό ακριβώς" με διέκοψε κοιτάζοντας με.
"Εκείνη η μέρα ευθύνεται για τώρα"
"Τι εννοείς??"
"Θυμάσαι τι μου είπες εκείνη τη μέρα?" με ρώτησε και προσπάθησα να θυμηθώ, αλλά δεν μου έδωσε αρκετό χρόνο.
"Εγώ θυμάμαι πολύ καλά. Μου είπες να σταματήσουμε να μιλάμε γιατί θα μου κάνει κακό. Ότι αυτά που έκανε, τα έκανε εξαιτίας σου επειδή μας είδε να μιλάμε. Ότι δεν ήθελες να πάθω κάτι εξαιτίας σου" είπε και τον κοίταξα σοκαρισμένα.

Ναι... Τη θυμάμαι εκείνη τη μέρα... Τη θυμάμαι πολύ καλά...

Δεν ήθελα να σταματήσουμε να μιλάμε, αλλά με ένοιαζε περισσότερο να είναι καλά...

Και επειδή ήξερα ότι... ο Αλέξης είναι πιο αδύναμος από τον Αχιλλέα και δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να προστατέψει τον εαυτό του, αποφάσισα να το κάνω εγώ...

Ναι, ναι το θυμάμαι!!.....

"Μπορεί να μην το κατάλαβες τότε, αλλά εκείνη η μέρα άλλαξε πολλά για μένα" είπε και κούνησα το κεφάλι μου απαλά σαν να τον ρωτάω για τι ακριβώς μιλάει.
"Ξέρω γιατί το έκανες. Γιατί μου είπες να σταματήσουμε να μιλάμε. Είδες ότι μπορούσε να με πατήσει κάτω και δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα---"
"Αλέξη δεν σκέφτηκα ποτέ έτσι---"
"Δεν είναι ανάγκη να δικαιολογείσαι Νεφέλη. Ξέρω τον εαυτό μου. Ξέρω πώς είμαι. Ούτε πρώτο μπόι είμαι, ούτε τύπος που δέρνει σαν να σκοτώνει μύγα" είπε σοβαρά και ένιωσα άσχημα που τον άκουγα να μιλάει έτσι για τον εαυτό του.
"Αλλά δεν περίμενα με τίποτα να μου πεις να σταματήσουμε να μιλάμε. Στην αρχή σκέφτηκα ότι λογικά δεν σε έκαιγε και πολύ αν μιλάς μαζί μου ή όχι... Αλλά μετά τα έβαλα κάτω και κατάλαβα"
"Τι κατάλαβες?..." τον ρώτησα διστακτικά καθώς κοίταζε ο ένας στα μάτια του άλλου.
"Ότι το έκανες για να με προστατέψεις"