Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 2ο Κεφάλαιο *

12 Σεπτεμβρίου

Ανοίγω τα μάτια μου αφού το ξυπνητήρι είχε χτυπήσει ήδη πάνω από 4 φορές.

Ξεφυσάω και παίρνω απόφαση να σηκωθώ από το κρεβάτι.

Ο μπαμπάς μου κοιμάται ακόμα αφού σε λίγο θα σηκωθεί για να πάει στη δουλειά και η μαμά έχει ήδη φύγει.

Σήμερα έχει βάρδια. Αστυνομικός βλέπετε.

Πάντα όμως βρίσκει χρόνο να μου ετοιμάσει πρωινό.

Σήμερα της είπα να μην το κάνει γιατί έτσι και αλλιώς μετά τον αγιασμό φεύγουμε αμέσως.

Στο σπίτι επικρατεί ησυχία αφού είμαι η μόνη που είναι ξύπνια.

Βέβαια, είχα συνηθίσει για λίγο την παρουσία του Μάριου στο σπίτι, μιας και το καλοκαίρι έρχεται και μας βλέπει για λίγες μέρες.

Ο Μάριος είναι ο αδερφός μου. Σπουδάζει νομική στη Θεσσαλονίκη, 4ο έτος. Φέτος τελειώνει με το πανεπιστήμιο όπως και εγώ με το λύκειο.

Πλησιάζω στο μπαλκόνι και ανοίγω λίγο την κουρτίνα να χαζέψω έξω.

Φαίνεται να είναι τόσο ήσυχα και όμορφα έξω αυτή την ώρα, παρόλο που ο ήλιος δεν έχει κάνει ακόμα την εμφάνιση του.

Αφού έφαγα το πρωινό μου, πήγα στο δωμάτιο μου να ετοιμαστώ.

Έπλυνα τα δόντια μου, έβαλα παπούτσια και έφυγα.

Το σπίτι μου βρίσκεται πιο μακριά από το σχολείο σε σχέση με της Αλεξίας και πάντα περνάω να την πάρω και πηγαίνουμε μαζί.

Πόσο μάλλον σήμερα που είναι ο αγιασμός.

Χτύπησα το θυροτηλέφωνο και περίμενα. Αυτό είναι το συνθηματικό μας.

Μετά από λίγο κατέβηκε.

"Καλημέραααα" είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο.

Μπορούσες να διακρίνεις τον ενθουσιασμό στο πρόσωπο της.

"Καλημέρα. Χαρούμενη σε βλέπω" είπα με χαμόγελο και λίγη ειρωνεία.
"Πώς γίνεται να μην είσαι? Θα δούμε ξανά τα παιδιά μετά από τόσους μήνες!" είπε χωρίς να έχει φύγει το χαμόγελο από πάνω της.
"Ναι όντως! Μου έλειψαν τα σκατούλια"

Στο δρόμο για το σχολείο συναντήσαμε πολλούς φίλους και γνωστούς της ηλικίας μας και της παλιάς 1ης.

"Μεγάλωσαν και τα μικρά ρε! Πήγαν 2α" είπα με ειρωνεία και γέλασα μαζί με την Αλεξία κοροϊδεύοντας τους.