Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 37ο Κεφάλαιο *

"Γιατί... τα λες έτσι?"
"Απλά βλέπω ότι πλησιάζει ο καιρός που θα είμαστε χώρια..."
"Μην στεναχωριέσαι καρδούλα μου. Κοίτα να χαρείς τώρα που θα ψάξετε σπίτι και θα το διακοσμήσεις όπως θέλεις και άστα αυτά για αργότερα"
"Το αργότερα ήρθε Αλέξη. Ο καιρός πλησιάζει..."
"Και σου υπόσχομαι ότι όσο περνάει από το χέρι μου δεν θα χωρίσουμε. Εντάξει ομορφιά μου?"

Η φωνή του γλυκιά και ήρεμη, μου έδωσε μια μικρή σιγουριά πάνω στη λύπη μου.

"Μ'ακους?"
"Ναι... Ας κλείσουμε καλύτερα. Είσαι με παρέα"
"Έχω πάει στο μπάνιο. Σιγά μην μιλούσα μπροστά τους" γέλασε ελαφρά.
"Αα... Εντάξει, μη σε περιμένουν. Πήγαινε. Θα μιλήσουμε αύριο αν είναι"
"Αύριο??" ακούστηκε σαν να ξαφνιάστηκε.
"Πότε?"
"Το βράδυ δεν θα μπεις Facebook?"
"Ναι, θα μπω. Αλλά όχι μέχρι αργά γιατί θα ξυπνήσω νωρίς για να πάμε να βρούμε σπίτι"
"Μμ... Εντάξει τότε. Θα τα πούμε το βράδυ γλυκιά μου"
"Ναι, τα λέμε Αλέξη"

Έκατσα στο κρεβάτι μου και σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν πώς μπορεί να περάσουν αυτές οι μέρες. Και πώς θα είναι μακριά του.

Και δεν μπορώ παρά να στεναχωριέμαι όταν το σκέφτομαι αυτό.

29 Αυγούστου

Άνοιξα τα μάτια μου με το ζόρι και έκλεισα το ξυπνητήρι για δεύτερη φορά.

"Νεφέλη!... Σήκω γλυκιά μου!" άκουσα τη φωνή της μαμάς από έξω.

Ένιωθα τα μάτια μου βαριά και κουρασμένα, αφού χθες κοιμήθηκα σχετικά αργά.

Παρόλο που είχα πει στον Αλέξη ότι θα κοιμηθώ νωρίς, δεν το έκανα.

Όταν μιλάω μαζί του δεν σκέφτομαι ούτε λεπτό τον ύπνο.

Καλά να πάθω...

Η ώρα ήταν 7:10 και πήρα την απόφαση να σηκωθώ από το κρεβάτι.

Αυτό που με παρηγορούσε είναι ότι θα κοιμόμουν στο αυτοκίνητο.

Ο Μάριος γύρισε στη Θεσσαλονίκη με την Αγγελική εδώ και μια εβδομάδα.

Πάνω κάτω ξέραμε που να κοιτάξουμε για σπίτι, αφού ο Μάριος ξέρει πολλά για την πόλη.

Θα κοιτούσαμε στο κέντρο, κάπου κοντά στο πανεπιστήμιο. Και με τη βοήθεια του μεσίτη, δεν θα υπήρχε πρόβλημα.

Είχα ακούσει βέβαια ότι πολλά παιδιά βρίσκουν κάτι τρύπες για σπίτια και ήμουν λιγάκι τρομαγμένη, αλλά ήλπιζα το σπίτι που θα βρούμε να είναι ωραίο και καθαρό.