Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 17ο Κεφάλαιο *

"Εγώ και ο Αλέξης είμαστε μαζί. Για αυτό καλά θα κάνεις να τον αφήσεις ήσυχο!!"

Ένιωσα μια μαχαιριά στο στήθος. Μια δυνατή, χωρίς έλεος, μαχαιριά.

Προσπαθούσα να βεβαιωθώ ότι άκουσα καλά.

Δηλαδή... όσα είπαμε στην εκδρομή με τον Αλέξη ήταν μια κοροϊδία?.... Δηλαδή ο Στέφανος... μου είπε ψέματα?.....

"Μ'ακούς? Σου μιλάω!" η φωνή της με έβγαλε από τις σκέψεις. Από τις σκέψεις που πονούσαν τόσο πολύ.

Ένιωθα πως δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Ο λαιμός μου είχε στεγνώσει.

"Και γιατί μου το λες εμένα αυτό?" κατάφερα με δυσκολία να πω χαμηλόφωνα.
"Χαχ!" η φωνή της γινόταν όλο και πιο ειρωνική.
"Όχι σε μένα αυτά. Ξέρω πολύ καλά τι παίζει με εσάς τους δύο. Βασικά με σένα!! Γιατί ο Αλέξης δεν δίνει δεκάρα για πάρτη σου!!" φώναξε την τελευταία πρόταση και με έκοψε στα δύο.

Ο πόνος είχε γίνει σωματικός και ένιωθα το σώμα μου μουδιασμένο.
"Δεν ήξερα ότι έχει κοπέλα..." μίλησα με τεράστια δυσκολία και τα μάτια μου άρχισαν να βουρκώνουν.
"Συγγνώμη..." τελείωσα χωρίς να καταφέρω να την κοιτάξω στα μάτια.
"Τώρα το έμαθες!" η φωνή της έντονη και ψυχρή.
"Τι εννοούσες με το ότι δεν είχες το δικαίωμα τότε?...."
"Ότι τότε δεν μπορούσα να σου πω κάτι γιατί δεν ήταν το αγόρι μου. Αλλά τώρα που είναι, μπορώ!!"

Δηλαδή.... Δηλαδή τα έφτιαξαν πρόσφατα....

"Δεν θα τον ξαναενοχλήσω..."
"Το καλό που σου θέλω!!" φώναξε και έφυγε σπρώχνωντας τον ώμο μου για να περάσει.

Είχα μείνει εκεί. Ακίνητη.

Το σώμα μου μουδιασμένο, το μυαλό μου μπερδεμένο και η καρδιά μου σπασμένη σε χίλια κομμάτια.

Δεν ήξερα καν αν είχε παιδιά εκεί κοντά. Δεν έβλεπα. Δεν άκουγα. Ένιωθα πως είχα πάψει να αναπνέω.

Τα πάντα ήταν θολά.

"Νεφέλη! Δεν μ'ακούς? Σε φωνάζω!...... Καλέ μ'ακούς??" άκουσα τη φωνή της Αλεξίας.

Με ακούμπησε για να με γυρίσει προς το μέρος της.
"Τι έπαθες?!??" σοκαρίστηκε όταν με κοίταξε στο πρόσωπο.

Δεν μίλησα. Δεν μπορούσα.

"Νεφέλη τι έγινε??" την αγνόησα και προχώρησα αργά προς τις τουαλέτες.