Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 63ο Κεφάλαιο *

Περπατούσα χωρίς να ξέρω που πάω, απλώς πήγαινα από τον δρόμο που ήρθα με την Αλεξία.

Ρώτησα μια παρέα που πρέπει να πάω για να φύγω και μου είπαν ότι εκεί πήγαιναν.

Τους ακολούθησα μέχρι έξω που ήταν η στάση και είχε ήδη κάποια παιδιά που περίμεναν.

Έκατσα σε ένα από τα παγκάκια και ένιωθα απαίσια.

Δεν αντέχω άλλες εντάσεις, δεν μπορώ!!...

Είχαμε πει να είμαστε ειλικρινής μεταξύ μας και αυτός δεν μου την ανέφερε καν αυτή.

Γιατί? Αν δεν είχαν κάνει τίποτα θα μου το έλεγε!...

"Μη φύγεις" ένιωσα ένα χέρι να με πιάνει σαν να με κρατάει για να μη φύγω και είδα τον Αλέξη να κάθεται δίπλα μου.

Τον κοίταξα στα μάτια έντονα για πολύ ώρα και μετά έσπασε τη σιωπή.

"Μη με κοιτάς έτσι βρε μωρό μου" μίλησε στενάχωρα και πήγε να πιάσει το πρόσωπο μου αλλά τραβήχτηκα.
"Θα σου πω τα πάντα, στο υπόσχομαι. Μόνο μη μου κρατάς μούτρα"
"Μήπως να σε φιλήσω κιόλας??" τον ειρωνεύτηκα.
"Πολύ καλή ιδέα" χαμογέλασε και μου τη βάρεσε περισσότερο.

Σηκώθηκα τσαντισμένη από το παγκάκι και αμέσως σηκώθηκε κι αυτός.

"Έλα ρε Νεφέλη, μη φύγεις. Δεν είπαμε ότι θα βγούμε με τα παιδιά?" ρώτησε και η αναισθησία του με έκανε να τα χάσω.

Γύρισα και τον κοίταξα με μισάνοιχτο στόμα πριν μιλήσω.
"Τι να σου πω τώρα..."
"Να μη μου πεις τίποτα. Εγώ θα σου πω για αυτό πάμε κάπου πιο ήσυχα να μιλήσουμε. Εδώ έχει κόσμο" είπε καθώς στεκόμασταν όρθιοι και κοίταξα γύρω μου.

Ακούμπησα την πλάτη μου σε ένα τοιχάκι και σταύρωσα τα χέρια μου. Με είχε πιάσει το πείσμα μου.

Η συμπεριφορά του με νευρίαζε περισσότερο από όλα.

"Είχαμε πει ότι θα βάζουμε τον εγωισμό μας στην άκρη, αλλά μου φαίνεται κάποια το ξέχασε" μίλησε σοβαρά και ειρωνικά και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.

Τον κοίταξα στα μάτια όπως κι αυτός και ήμουν έτοιμη να τον δολοφονήσω.

"Είμαι και εγωίστρια δηλαδή!!" είπα έντονα και άρχισα να περπατάω για να φύγω μακριά του, τη στιγμή που ένιωσα να με σηκώνει με τα χέρια του και να με βάζει στον ώμο του σαν σακί με πατάτες.

[!!!] Τ-τι κάνει αυτή τη στιγμή?!?!?!

"Α!! ΑΛΈΞΗ!" φώναξα χωρίς να σκεφτώ τον κόσμο που σίγουρα θα μας κοιτούσε και άρχισα να τον κοπανάω.