Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 35ο Κεφάλαιο *

"Ήθελα πάρα πολύ να τα περάσουμε μαζί καρδούλα μου, όπως και τα δικά μου..."

Δάκρυα ήταν έτοιμα να ξεφύγουν από τα μάτια μου καθώς τον άκουγα να μου μιλάει.

"Μη μου στεναχωριέσαι, σε παρακαλώ..." είπε ήρεμα και χάιδεψε το πρόσωπο μου.

Μα εγώ θέλω να τα περάσω μαζί σου....

"Συγγνώμη μωρό μου..."

Όταν τον άκουσα να με λέει έτσι, ένιωσα λίγο καλύτερα. Έτσι κι αλλιώς, δεν έφταιγε αυτός. Αυτός προσπάθησε να είναι μαζί μου εκείνη τη μέρα.

Σκούπισα βιαστικά ένα δάκρυ που κύλησε στο μάγουλο μου και του χαμογέλασα όσο πιο αληθινά μπορούσα.

"Δεν πειράζει"

Με κοιτούσε και το βλέμμα του έβγαζε λύπη.

Όμως ήμουν σίγουρη ότι εγώ στεναχωριόμουν περισσότερο από αυτόν.

Αλλά δεν ήθελα να τον κάνω να νιώσει άσχημα ή να πάρει το φάουλ πάνω του.

"Είναι εντάξει, αλήθεια" του είπα και άφησα ένα χάδι στο μπράτσο του.
"Θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο ή θα κάνουμε βιντεοκλήση, έτσι?" συνέχισα και προσπαθούσα να χαμογελάσω.
"Ξέρω ότι δεν είναι εντάξει Νεφέλη. Περίμενες να τα περάσουμε μαζί, σωστά? Αυτό δεν ήθελες να μου πεις?" το βλέμμα του στοργικό.
"Ήταν η σειρά μου να στο ζητήσω" χαμογέλασα.
"Γαμώτο... Δεν θέλω να φύγω..... Θα τους πω ότι δεν θα πάω"
"Όχι! Αλέξη μη λες βλακείες!"
"Δεν λέω βλακείες! Τα γενέθλια σου είναι πιο σημαντικά από τις διακοπές στη Λευκάδα!" μίλησε έντονα και χαμογέλασα από μέσα μου στη σκέψη ότι είμαι σημαντική για αυτόν.
"Όμως αν πήγαινες διακοπές στη Νέα Υόρκη, τότε θα ήταν αλλιώς τα πράγματα, ε?" του είπα χαμογελαστά, πειράζοντας τον.
"Ακόμα και στις Μπαχάμες να πηγαίναμε, μαζί σου θα ήθελα να μείνω"

Οκευ... Με έκανε να το βουλώσω...

"Θα με συγχωρέσεις?" με κοίταξε με αυτό το βλέμμα του που δεν μπορώ με τίποτα να αντισταθώ.
"Όχι"
"Γιατί???" ρώτησε ξαφνιασμένα σαν να μην το περίμενε.
"Γιατί δεν έχω να σε συγχωρέσω για κάτι" του χαμογέλασα και είδα να φεύγει η ανησυχία από το πρόσωπο του και να εμφανίζεται ένα βλέμμα ανακούφισης.
"Δες την, δες την! Κάνει και πλάκες!" φώναξε και πήγε να με ζουλήξει.
"Θα σου δώσω το δώρο σου πριν φύγω" συνέχισε και άρχισε να χαϊδεύει με το ένα του χέρι τα μαλλιά μου.
"Δεν θέλω δώρο Αλέξη. Θέλω κάτι άλλο"
"Ο,τι θες ομορφιά μου"
"Να περάσουμε την τελευταία σου μέρα εδώ μαζί" του είπα κοιτάζοντας τον στα μάτια και μόλις το άκουσε, χαμογέλασε γλυκά.
"Δεν χρειαζόταν καν να το πεις αυτό"