Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 36ο Κεφάλαιο *

"Είσαι όμορφη κοπέλα. Γιατί να μην κοιτάξεις ψηλά, γεροδεμένα αγόρια της ηλικίας σου ή και μεγαλύτερους?"

Πλάκα μου κάνει τώρα....

"Καλά δεν τα λέω Νεφέλη?"

Τ-τι να της πω εγώ τώρα?.... Ωχ Θεέ μου...

Το βλέμμα της ένιωθα να με καρφώνει και ήθελα απλά να εξαφανιστώ. Δεν ήξερα τι να της πω. Ο τρόπος που έκανε την ερώτηση με έκανε να νιώσω τόσο άβολα.

Που είσαι ρε Αλέξη??....

"Εε... Το ξέρω ότι ανησυχείτε για τον Αλέξη, αλλά δεν είμαι μαζί του για να περνάω την ώρα μου"

Ας ελπίσουμε αυτό να την καθησυχάσει...

"Δεν είπα κάτι τέτοιο. Όμως τώρα θα είστε σε διαφορετικές πόλεις. Δεν θα ξέρεις τι θα κάνει, ούτε αυτός τι θα κάνεις εσύ"
"Τον εμπιστεύομαι και με εμπιστεύεται"
"Κακώς" μου είπε και τα 'παιξα.

Είχα αρχίσει να νιώθω πολύ αποπνικτικά.

Γιατί μου συμπεριφέρεται έτσι?....

"Δεν με ξέρετε και έχετε αμφιβολίες, το καταλαβαίνω. Αλλά με τον Αλέξη..."

Πώς το λένε τώρα αυτό?....

"Τον Αλέξη τον..."

Αχ αχ... Δεν μπορώ... Δεν μπορώ να το πω και ειδικά στη μητέρα του!!....

"Έχω συναισθήματα για τον Αλέξη..." κατάφερα τελικά να πω και ένιωθα την καρδιά μου έτοιμη να εκραγεί.
"Έτοιμος. Πάμε?" είπε ο Αλέξης με το που ήρθε στο σαλόνι.

Τον κοίταξα και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά.

"Γεια σου μάνα!" είπε ζωηρά και ανοίξαμε την πόρτα.

Μόλις την έκλεισε και πάτησε το κουμπί του ασανσέρ, γύρισε και με κοίταξε χαμογελαστά.

"Που θέλεις να πάμε?" με ρώτησε αλλά για λίγα κλάσματα δευτερολέπτων ήμουν χαμένη.
"Εε... Όπου θέλεις" τον κοίταξα κι εγώ με χαμόγελο.
"Όλα καλά?"
"Ναι, ναι"
"Για πες. Πώς σου φάνηκε η μαμά μου? Τι λέγατε?"
"Εε... Μια χαρά" του απάντησα, αλλά τον είδα να με κοιτάζει με απορία.
"Ωχ... Σου είπε τίποτα περίεργο? Τι λέγατε?"
"Όχι βρε, απλά είμαι ακόμα αγχωμένη" του είπα και χαζογέλασα για να δικαιολογηθώ.
"Νεφέλη μη μου λες ψέματα. Το καταλαβαίνω. Πες μου τι σου είπε" μίλησε πλέον σοβαρά.
"Δεν μου είπε κάτι, αλήθεια"
"Ρε Νεφέλη λέγε"
"Απλά ανησυχεί που θα φύγω να σπουδάσω και θα είμαστε μακριά, λογικό είναι"
"Και σου είπε να μην φύγεις..."
"Οχι!"
"Αλλά??"
"Ήρθε το ασανσέρ" μίλησα βιαστικά και πήγα να ανοίξω την πόρτα του.
"Δεν με νοιάζει!" είπε έντονα και έβαλε το χέρι του στην πόρτα του ασανσέρ για να με σταματήσει από το να την ανοίξω.
"Πες μου τι σου είπε, αλλιώς δεν πάμε πουθενά"
"Ρε Αλέξη!" φώναξα και τα βλέμματα μας έβγαζαν φωτιά.