Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 5ο Κεφάλαιο *

"Συγγνώμη κύριε" ακούστηκε μια φωνή από πίσω και να δω ποιοι έκαναν φασαρία.

Ήταν αυτός...

Δεν πίστευα στα μάτια μου. Κάποιος μου έκανε πλάκα.

Ήμουν σίγουρη πως είχα παραισθήσεις.

Μα τον έβλεπα μπροστά μου. Στεκόταν εκεί. Κοντά στο γραφείο, όπως και εγώ.

Όταν γύρισα το κεφάλι μου και τον είδα, τά 'χασα.

Μα... Πώς γίνεται να μην είναι αυτός?...

Άκουσα τη φωνή του. Άκουσα τη φωνή του για πρώτη φορά. Ήταν μπάσα, βαριά.

Ίσως και να μην περίμενα να έχει τέτοια φωνή, ένα αγόρι σαν αυτόν.

Λεπτός και... στο ύψος μου. Ίσως... ίσως να τον περνούσα και λίγο. Λίγο όμως.

Αφού τον κοίταξα και πέρασαν όλες αυτές οι σκέψεις από το μυαλό μου σε κλάσματα δευτερολέπτων, γύρισα και πάλι μπροστά. Στον κ. Μυλωνά.

Είχα τόσο πολύ την ανάγκη να κάνω κάτι, να το πω στην Αλεξία. Όμως έπρεπε να μείνω ψύχραιμη.

Τη στιγμή που γύρισα πίσω για να κοιτάξω ποιοι έκαναν φασαρία, κοιταχτήκαμε. Τον είδα και με είδε.

Αφού γύρισα μπροστά είχαν σταματήσει τη φασαρία.

Μου εξήγησε ο κύριος για το διαγώνισμα και το πήρα για να πάω να συνεχίσω, όταν γύρισα να φύγω και ξανακοιταχτήκαμε.

Με κοίταξε με αυτό το βλέμμα του. Με αυτά τα μάτια του.

Αφού γύρισα στη θέση μου, έκατσα στην καρέκλα και προσπάθησα να ηρεμήσω.

Ήμουν σε υπερένταση. Η καρδιά μου... τα γνωστά.

Αφού επανήλθα στα κανονικά μου, άρχισα να χαμογελάω. Μόνη μου όπως πάντα, σαν το χαζό που είμαι.

Άρχισα να σκέφτομαι το γεγονός ότι τον είδα εδώ. Στο φροντιστήριο.

Έγραφε και αυτός διαγώνισμα, πράγμα που σημαίνει ότι κάνει και μάθημα εδώ...

Πηγαίνουμε στο ίδιο φροντιστήριο!!!

Ούρλιαξα από μέσα μου γεμάτη χαρά. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μπορούσα να συγκεντρωθώ ξανά όπως πριν.