Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 26ο Κεφάλαιο *

"Τι έγινε?"
"Εσύ θα μου πεις. Γιατί με κοίταξαν έτσι?"
"Ποιοι?"
"Οι φίλοι σου. Και ειδικά ο ένας. Εκείνος δεν ήταν που σε αγκάλιασε στο πάρκο? Νεφέλη τι γίνεται?? Μου είπες ότι είναι φίλος σου. Μου κρύβεις κάτι??"

Στραβοκατάπια. Είχε πλέον υποψιαστεί ότι δεν του είπα όλη την αλήθεια, όμως δεν ήξερα τι να κάνω.

Από τη μία φοβόμουν μήπως θύμωνε μαζί μου και από την άλλη φοβόμουν μήπως με το που το μάθαινε, άλλαζε η συμπεριφορά του απέναντι στα παιδιά.

Και δεν ήθελα τίποτα από τα δύο να συμβεί.

"Είχε γίνει κάτι παλιά, αλλά τώρα πάει, τελείωσε"
"Πόσο παλιά?"
"Παλιά. Δεν υπάρχει λόγος να το συζητάμε"
"Αν έγινε κάτι το οποίο έχει να κάνει με το πώς με κοίταξαν, θέλω να το ξέρω" είπε σοβαρά και αρχίσαμε να μιλάμε πιο έντονα.
"Αλέξη μήπως υπερβάλεις λίγο?"
"Δεν υπερβάλω καθόλου. Εσύ μου φαίνεται θες να αποφύγεις κάτι"
"Σου είπα ότι ίσως να φταίει κάτι που έγινε παλιά, αλλά δεν έχει να κάνει με σένα"
"Α δεν έχει!"
"Έλα Άλεξ, μπαίνουμε" μας διέκοψε ο Στέφανος, ο οποίος ήρθε δίπλα στον Αλέξη για να μπούνε στην τάξη.

Λίγο πριν γυρίσει για να φύγει με κοίταξε τόσο αποκρουστικά, σαν να μου έλεγε 'είσαι ψεύτρα'. Τουλάχιστον αυτό έλαβα από το βλέμμα του.

Ένιωσα τόσο απαίσια. Κυρίως επειδή ήξερα ότι είχε δίκιο. Ό,τι και να έλεγε, είχε δίκιο. Ήμουν τόσο, μα τόσο μπερδεμένη.

Στο διάλειμμα δεν ήξερα αν έπρεπε να βγω έξω. Είχα την αίσθηση ότι η ατμόσφαιρα θα ήταν πολύ περίεργη.

Αφού τους μίλησα, τους τα είπα όλα, τι έκανε ο Αλέξης για να με σώσει εκείνη τη μέρα, πόσο πολύ με βοήθησε... Γιατί του φέρθηκαν έτσι?

Είχα αρχίσει να νευριάζω μαζί τους. Με τα αγόρια δηλαδή. Βέβαια ο Ανδρέας δεν έκανε τίποτα. Το θέμα μου ήταν ο Στέργιος και ο Μάνος.

Βγήκαμε έξω και ήταν μόνο η Ελεάννα που είναι στο Γ5. Όλοι οι υπόλοιποι έτσι κι αλλιώς είναι στο Γ3, οπότε θα έβγαιναν μαζί.

Δεν άργησαν πολύ και με το που ήρθαν δίπλα μας, γύρισα το κεφάλι μου επιδεικτικά προς τον Στέργιο και τον Μάνο και τους κοίταξα ακριβώς όπως κοίταξαν αυτοί τον Αλέξη προηγουμένως.

Επικρατούσε απόλυτη ησυχία, αφού δεν ήξεραν ούτε τα κορίτσια τι είχα σκοπό να κάνω.

Το βλέμμα των αγοριών ξαφνιασμένο και γεμάτο απορία.
"Γιατί μας κοιτάς έτσι?" ρώτησε ο Μάνος.
"Σε πειράζει?"
"Οκευ Νεφέλη, το πιάσαμε το υπονοούμενο" μίλησε ο Στέργιος αρκετά ειρωνικά για τη θέση που βρισκόταν.
"Δεν το περίμενα από σένα αυτό Στέργιε" το βλέμμα μου σοβαρό και σχεδόν θυμωμένο.