Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 21ο Κεφάλαιο *

"Σε παρακαλώ... Άσε με να φύγω..."
" "Σε παρακαλώ"?!.... Τι έγινε Νεφέλη? Λυγίσαμε?" είπε και έδειχνε να το ευχαριστιέται.
"Δεν έχεις να πας πουθενά!!!"

Συνέχισα να τον κοιτάω χωρίς να κάνω τίποτα.

Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα πραγματικά αδύναμη μπροστά του. Ήταν η πρώτη φορά που τον φοβήθηκα πραγματικά.

"Μόνο μια φώτο θέλω. Και μετά μπορείς να φύγεις" είπε σοβαρά.
"Σκούπισε τα μάτια σου" συνέχισε.
"Πάω στη τουαλέτα" μίλησα χαμηλόφωνα και σηκώθηκα.

Έπλυνα τα μάτια μου και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.

Είσαι χαζή... Χαζή!!! Γιατί κλαις?! Για αυτόν τον βλάκα? Τι έχεις πάθει? Εσύ θα έπρεπε να του την πεις και να σηκωθείς να φύγεις, όχι να κάθεσαι να κλαις!!

Τα έβαλα με τον εαυτό μου που πρώτα άρχισα να κλαίω και μετά που με είδε σε αυτή την κατάσταση το καθίκι.

Σύνελθε Νεφέλη!!!...

Πήρα την απόφαση να βγω αυτή την καταραμένη φωτογραφία για να φεύγω μια ώρα αρχύτερα.

"Έτοιμη" του είπα και πήρε το κινητό του.

Φόρεσα το χαμόγελο μου, όσο αληθινό κατάφερα να το κάνω και βγήκαμε.

Κοίταξε τη φώτο και μετά εμένα.

"Μπορείς να φύγεις αν θες" είπε σοβαρά και σηκώθηκα αμέσως.

Πήρα το μπουφάν μου και βγήκα από το μαγαζί.

Σε ευχαριστώ Θεέ μου... Επιτέλους τελείωσε...

25 Φεβρουαρίου

"Νεφέλη... Σήκω γλυκιά μου, 12 η ώρα!" άκουσα τη φωνή της μαμάς από το σαλόνι και άλλαξα πλευρό.

Με το που ξύπνησα, το χθεσινό συμβάν τρύπησε το μυαλό μου.

Δεν ήθελα να σηκωθώ. Ήξερα ότι θα με απασχολούσε όλη μέρα και ήθελα απλά να κοιμηθώ για να μην το σκέφτομαι.

"Νεφέλη..." άκουσα τη φωνή της πιο κοντά μου και κατάλαβα ότι μπήκε στο δωμάτιο.
"Τι ώρα κοιμήθηκες χθες και δεν σηκώνεσαι?"
"Άσε με" μουρμούρησα μέσα στον ύπνο μου.
"Δεν έχεις διάβασμα?... Γράφεις διαγώνισμα την Κυριακή?"
"Όχι, άσε με!" μίλησα πιο νευρικά γιατί πλέον ο ύπνος μου είχε καταστραφεί.
"Γιατί μιλάς έτσι?" ρώτησε σοβαρά και άλλαξα ξανά πλευρό χωρίς να μιλήσω.

Βγήκε από το δωμάτιο και ήξερα ότι δεν θα μπορούσε να με ξαναπάρει ο ύπνος.

Πήρα το κινητό μου για να ανοίξουν τα μάτια μου.