Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 48ο Κεφάλαιο *

Στεκόμουν μπροστά από την πόρτα και ο φόβος με είχε κυριεύσει.

Χτύπησα το κουδούνι και περίμενα με κομμένα τα πόδια, πριν ανοίξει η πόρτα.
"Νεφέλη?..." απορία έβλεπα να είναι σχηματισμένη στο πρόσωπο του.
"Κ--Κύριε Θανάση?..."

Ήμουν προετοιμασμένη να αντικρίσω τον Αλέξη και το ότι άνοιξε την πόρτα ο πατέρας του με ταρακούνησε λιγάκι.

"Τι κάνεις?" με ρώτησε με ένα περίεργο χαμόγελο.
"Εε... Ψάχνω τον Αλέξη, μήπως είναι μέσα?" σχεδόν τράβλησα από το άγχος μου.
"Είναι στο φροντιστήριο"
"Α.... Εε... Θα αργήσει?"
"Τώρα έφυγε, για λίγο δεν τον πρόλαβες" το βλέμμα του σαν να λέει 'κρίμα'.

Πήρα το βλέμμα μου από τα μάτια του και κούνησα το κεφάλι μου ελαφρά προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να μη λυγίσω μπροστά του.

"Αν θέλεις να περάσεις μέσα να τον περιμέν---"
"Όχι, όχι. Έχω να... ετοιμάσω τα πράγματα μου, αύριο το πρωί φεύγω"
"Θα πας κάπου?"
"Ναι, γυρνάω στη Θεσσαλονίκη"
"Α.... Ωραία, ωραία..."

Η συμπεριφορά του ήταν κάπως περίεργη. Σαν να ήξερε τι έχει γίνει με μένα και τον Αλέξη.

Φαινόταν κι αυτός να ένιωθε λίγο άβολα. Σαν να ήξερε πώς νιώθει πλέον ο Αλέξης για μένα και ένιωθε άσχημα για λογαριασμό του.

"Ε... Να μη σας ενοχλώ... Να πηγαίνω..." είπα και έκανα να γυρίσω.
"Να του πω ότι... πέρασες?"

Τον κοίταξα στα μάτια αρκετή ώρα πριν μιλήσω.

Φαινόταν ότι ήθελε να φερθεί απλά ευγενικά. Σαν να ήξερε ότι ο γιος του δεν θέλει να έχει να κάνει μαζί μου.

"Εε... Όχι. Αφήστε το καλύτερα" προσπάθησα να χαμογελάσω αλλά δεν νομίζω να τα κατάφερα.

Η φωνή μου δεν ξέρω καν αν κατάφερε να βγει από τα χείλη μου.
"Γεια σας" του είπα και προχώρησα προς το ασανσέρ.
"Γεια σου Νεφέλη. Να προσέχεις"

Μπήκα στο ασανσέρ και έφυγα διαλυμένη.

Ένιωθα σαν να μου είχαν ρουφήξει όλες μου τις δυνάμεις.

Δεν κατάφερα να κοιμηθώ σχεδόν καθόλου και ξύπνησα μια φορά από εφιάλτη.

26 Σεπτεμβρίου

Το πρωί τα μάτια μου πρόδιδαν πόσο λίγο είχα κοιμηθεί.

"Πώς είσαι έτσι βρε? Πάλι ξενύχτισες?" ρώτησε ο μπαμπάς με το που βγήκα στο σαλόνι και δεν του απάντησα.

Πήγα στην κουζίνα να φτιάξω πρωινό και ήταν η μαμά εκεί.
"Τι έγινε με τον Αλέξη? Τον είδες?" με ρώτησε ψιθυριστά.
"Ελειπε, θα στα πω άλλη φορά" απάντησα σχεδόν άψυχα και άνοιξα το ψυγείο.