Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 12ο Κεφάλαιο *

"Άμα τον ξαναγγίξεις---"
"ΆΜΑ ΤΟΝ ΞΑΝΑΓΓΊΞΩ ΤΙ?!" φώναξε και εγώ έτρεμα από την οργή.
"ΤΌΣΟ ΜΕΓΆΛΗ ΚΑΨΟΎΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΚΡΌ Ε?!?!" ούρλιαξε και ένιωθα τα βλέμματα όλων πάνω μου.

Τι είπε??..... Δεν το πιστεύω αυτό που μόλις είπε... και μπροστά σε όλα τα παιδιά. Μπροστά σε όλο το σχολείο...

Να ανοίξει η γη να με καταπιεί... Αλλά αφού τον σκοτώσω πρώτα!!!

"Τι έγινε, δε μιλάμε?!!" με ειρωνεύτηκε.

Τον χτύπησα με νεύρα και μίσος στο στήθος με το χέρι μου να είναι μπουνιά, σαν να καρφώνω κάτι, κάνοντας τον να πάει πιο πίσω.
"Διαλύστε το ΤΩΡΑ!!!" γύρισα το βλέμμα μου τρέμοντας και είδα τον λυκειάρχη να έρχεται προς τα εμάς.

Σίγουρα κάποιο παιδί θα του είπε τι γίνεται.
"Τι νομίζετε ότι κάνετε?? ΠΟΥ ΝΟΜΊΖΕΤΕ ΌΤΙ ΒΡΙΣΚΕΣΤΕ?!" ούρλιαξε κοιτάζοντας μας.
"Όλοι έξω..." απευθύνθηκε στα παιδιά που μας κοιτούσαν.
"ΕΊΠΑ ΌΛΟΙ ΈΞΩ!!" φώναξε αφού τους είδε να μην προχωράνε. Μετά από αυτό, άρχισαν να βγαίνουν όλοι έξω.

Μείναμε εγώ, ο Αχιλλέας, ο Μιχάλης, ο Μάρκος, ο Αλέξης και η δική μου παρέα, εκτός από τον Μάνο βέβαια.

"Εσείς τι κάθεστε εδώ? Είπα ή δεν είπα όλοι έξω?!" μίλησε αυστηρά στους υπόλοιπους. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.
"Μα κύριε---"
"Δεν έχω χάσει ακόμα την υπομονή μου. Μη με προκαλείτε" διέκοψε τον Στέργιο.

Ξεκίνησαν να βγαίνουν έξω σιγά σιγά και μείναμε μόνο οι τρεις μας.

Αχιλλέας... Αλέξης... Εγώ...

Μας κοιτούσε χωρίς να μιλήσει. Εγώ ακόμα να ηρεμήσω.

"Έπρεπε να το είχα καταλάβει... Πάρε μια ωραία 4ήμερη και εσύ να κάνεις παρέα στον Νικολαΐδη" μίλησε και δεν ήμασταν σίγουροι σε ποιον απευθυνόταν.

Γύρισε και ξεκίνησε να φεύγει.

"Κύριε..." είπα για να τον κάνω να σταματήσει.
"Όχι εσύ Νεφέλη. Αυτός εδώ που μας το παίζει και μάγκας" είπε και κοίταξε τον Αχιλλέα.

Δεν το πιστεύω! Επιτέλους τον τιμωρεί!... Και λίγα του κάνει!!!

"Εγώ?! Μα γιατί κύρ---"
"Πάρε την τσάντα σου... και φύγε... πριν σε διώξω τελείως από το σχολείο... Με κατάλαβες?" μίλησε τόσο ήρεμα, αλλά σε έκανε να φοβάσαι μόνο και μόνο από το βλέμμα που είχε πάρει.