Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 60ο Κεφάλαιο *

Μέσα σε τρεις μέρες! Αφιερωμένο σε όλες τις ανυπόμονες αναγνώστριες<3

"Ξέρω τι κάνω. Απλά πρέπει να τη φέρω πάλι κοντά μου... Και να δείτε που θα τα καταφέρω"

Ώστε έτσι Αλεξάκο ε?... Νομίζεις ότι με κάνεις ότι θέλεις.... Τώρα θα δεις εσύ δούλεμα...

Και να δούμε ποιος θα λυγίσει πρώτος...

"Νεφέλη?" άκουσα μια φωνή και γύρισα απότομα να δω.

Ήταν ο Κωστής πάνω στο καροτσάκι.

Το παιδί έσπασε το πόδι του και τον έβγαλαν από το δωμάτιο του για να μιλήσουν.

Θα σας βάλω στη θέση σας παιδάκια...

"Γεια, τι κάνεις έξω?" τον ρώτησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα αλλά νομίζω κατάλαβε ότι κρυφάκουγα.
"Βγήκα μια βόλτα να αφήσω τα παιδιά να μιλήσουν"
"Α ναι? Ωραία..."
"Εσύ... Τι κάνεις?" με ρώτησε με ένα χαμόγελο σαν να ήξερε.
"Εε... Τίποτα, θα έμπαινα κι εγώ μέσα τώρα. Πώς είσαι, πήρες παυσίπονο?"
"Ναι πήρα, αλλά τώρα είμαι καλύτερα"
"Ωραία, πάμε καμιά βόλτα?"
"Πάμε" απάντησε και άρχισε να γυρνάει τις ρόδες από το καροτσάκι.

Δεν ήθελα να ανοίξει η πόρτα και να με δουν τα παιδιά από έξω.

Θα ασχοληθώ μετά μαζί τους.

Αφού κάναμε έναν μικρό γύρο, γυρνούσαμε προς το δωμάτιο.

"Κωστή, να σου πω..."
"Έλα"
"Σε περίπτωση που ρωτήσουν... Μπορείς να πεις ότι ήμασταν μαζί από την αρχή?"
"Λες για πριν που καθόσουν έξω από την πόρτα?"

Φφ... Σαν καμιά κατίνα.. Ρεζίλι έγινα πάλι στο ξένο παιδί... Εξαιτίας του Αλέξη!!!

"...Ναι"
"Παίζει κάτι με εσάς τους δύο, ε?"
"Είναι μεγάλη ιστορία. Πολύ μεγάλη"
"Οκευ, από μένα δεν έχεις τίποτα να ανησυχείς"
"Σ'ευχαριστώ" του απάντησα με ένα ειλικρινές χαμόγελο λίγο πριν φτάσουμε στην πόρτα του δωματίου.

Όταν μπήκαμε μέσα γύρισαν και μας κοίταξαν και οι τρεις και ήθελα να τους σπάσω τα μούτρα.

Προσπάθησα να μην δείξω τον θυμό στο πρόσωπο μου για να μην καταλάβουν ότι ξέρω.

"Τι έγινε? Μίλησες κιόλας με τον Ανδρέα?" ρώτησε η Αλεξία.
"Όχι, τον πήρα τηλέφωνο για να βγούμε, αλλά τελικά τον έπεισα να βρεθεί ο ίδιος με την Εβελίνα. Πιστεύω θα βγει κάτι από αυτό"
"Αχ μακάρι!"
"Και τι έκανες μέχρι τώρα?" ρώτησε ο Στέφανος και ήξερα πολύ καλά γιατί ρωτούσε.