Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 6ο Κεφάλαιο *

Από τα 337 παιδιά που έχει το σχολείο, σε ποιον θα πήγαινε η μπάλα φυσικά? Στον Αλέξη...

Όταν γύρισε και με αντίκρισε, δεν ήμουν μόνο εγώ η έκπληκτη. Φαινόταν και αυτός αιφνιδιασμένος.

Κοιταχτήκαμε στα μάτια με μια μικρή δόση σοκ. Κρατούσε τη μπάλα στα χέρια του.

"Ε..." ήταν το μόνο που μπόρεσα να πω.

Συνέχισε να με κοιτάει χωρίς να κάνει κάτι.
"Τη μπάλα, Αλέξη" του είπε χαμηλόφωνα ο φίλος του.
"Α ναι. Ορίστε" είπε και μου την έδωσε στα χέρια.
"Ευχαριστώ" χαμογέλασα, πριν αρχίσω να πηγαίνω πάλι στο γήπεδο του βόλεϋ.

Τα πόδια μου δεν με κρατούσαν. Ένιωθα ότι θα έπεφτα κάτω εκείνη τη στιγμή.

Κοίταξα την Αλεξία. Με κοιτούσε με ένα βλέμμα που έλεγε "Τι ήταν αυτό?!". Κοίταξα κάτω σαν να της λέω να μην με κοιτάει έτσι.

Η Εβελίνα δεν κατάλαβε, γιατί το μόνο που ξέρει είναι ότι απλά μου αρέσει κάποιος. Αλλά όχι ποιος.

Γύρισα στη θέση μου και συνεχίσαμε να παίζουμε σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Για μένα όμως είχε γίνει.

Δεν το πιστεύω ότι μιλήσαμε!! Βασικά δεν μιλήσαμε ακριβώς, αλλά... Δεν το πιστεύω ότι ήμασταν τόσο κοντά και σχεδόν μιλήσαμε!! Η φωνή του... τόσο ωραία! Και τα μάτια του... Ααχ....

Αφού τελειώσαμε την προπόνηση, μπήκαμε για μάθημα. Η Αλεξία με ρώτησε τι έγινε. Σκέφτηκα να της πω μετά.

Αλλά πώς?

Δεν ήθελα να μιλήσω μπροστά στα παιδιά και αν τους λέγαμε ότι θέλουμε να μιλήσουμε, θα υποψιάζονταν διάφορα.

"Θα σου στείλω μήνυμα μόλις γυρίσω σπίτι" της είπα τη στιγμή που έμπαινε ο καθηγητής στην τάξη μου.
"Αυτό θα γίνεται τώρα?" με ρώτησε με ύφος.
"Ναι" της είπα και μπήκα στην τάξη μου.

Σήμερα θα τον έβλεπα. Αγχωνόμουν τόσο πολύ όταν το σκεφτόμουν. Συνέχεια δηλαδή.

Όταν γύρισα σπίτι, έστειλα μήνυμα στην Αλεξία και της είπα τι έγινε.

Χαζή<3

Δηλαδή αν ο φίλος του δεν του έλεγε για τη μπάλα, αυτός ακόμα θα σε κοιτούσε...