Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 64ο Κεφάλαιο *

Υπέροχες μου αναγνώστριες... Η ιστορία φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της. Το επόμενο κεφάλαιο θα είναι και το τελευταίο και νιώθω πολύ περίεργα που θα τελειώσει. Σχεδόν δύο χρόνια τώρα είχε γίνει κομμάτι μου. Όμως δεν θα πω πολλά τώρα, θα τα αφήσω για το τέλος. Enjoy <3

"Εγώ ξέρεις τι βλέπω όταν σκέφτομαι το μέλλον?"
"...Τι?"
"Εσένα. Και ξέρω ότι θα σ'αγαπάω ό,τι και να γίνει"

Κοιταζόμασταν μέσα στα μάτια και τότε τον ακούμπησα στον σβέρκο για να τον φέρω πιο κοντά μου.

Στη διάρκεια του φιλιού σκεφτόμουν τα λόγια του.

"Πρέπει να μ' αγαπάς πολύ ε?" τον ρώτησα με ένα αχνό χαμόγελο όταν ξανακοιταχτήκαμε.
"Λες και δεν το ξέρεις" είπε γλυκά και χάιδεψε το κεφάλι μου.
"Μπορεί να μη μου είναι εύκολο να μιλάω όπως εσύ, αλλά ξέρεις πόσο σ' αγαπάω"

Κούνησε ελαφρά το κεφάλι του καταφατικά και αφού τύλιξε τα δάχτυλα του στα δικά μου, αρχίσαμε να περπατάμε.

Το βράδυ στο δωμάτιο ξαπλώναμε αγκαλιά και χαζεύαμε τηλεόραση.
"Να σου πω..." μίλησε και έπαιξε με μια τούφα από τα μαλλιά μου.
"Θυμάσαι την πρωτοχρονιά που ο Μάνος μου έσφιξε το χέρι και με ρώτησες τι μου είπε?"

Γύρισα απότομα να τον κοιτάξω ενώ σηκώθηκα ελαφρά, όταν θυμήθηκα ότι δεν μου είπε ποτέ.

"Ηρέμησε. Απλά μου είπε συγγνώμη που αμφέβαλλε για μένα"
"Εννοείς στο σχολείο, όταν του μιλούσα για μας"
"Ναι. Τον καταλαβαίνω όμως, είστε τόσα χρόνια φίλοι. Αν με δεχόταν με τη μία θα ήταν το παράξενο"
"Ναι, εντάξει" απάντησα και ξάπλωσα πάλι κοντά του.

"Μου μίλησε και ο Στέργιος" συνέχισε και τινάχτηκα.
"Δηλαδή?"
"Μου είπε να σε προσέχω" μίλησε κοιτάζοντας με και ξεφύσηξα λυπημένα.
"Χάρηκα πολύ που τους είδα μετά από τόσο καιρό. Ο ένας Κομοτηνή, ο άλλος Αθήνα... Δεν τους βλέπω όσο συχνά βλέπω τους άλλους. Άσε που στο λύκειο ήμασταν συνέχεια μαζί" είπα μελαγχολικά και γύρισα το σώμα μου για να βάλω το κεφάλι μου στο στήθος του, με τα σώματα μας να σχηματίζουν ένα ταφ.
"Μου λείπουν εκείνες οι μέρες που και που. Περνούσαμε πολύ ωραία όλοι μαζί. Μιλούσαμε, βλέπαμε ταινίες, γελούσαμε, κοροϊδεύαμε την Εβελίνα και τον Ανδρέα..." είπα και μου ξέφυγε ένα γελάκι.

Ο Αλέξης άρχισε να μου χαϊδεύει το κεφάλι απαλά καθώς κοιτούσα το ταβάνι.

"Παρόλο που δεν ήταν όλα ρόδινα, όταν σκέφτομαι τα παιδιά νιώθω όμορφα συναισθήματα"
"Λογικό είναι μωράκι μου, είναι η παρέα σου"
"Μου έχουν σταθεί σε όλα. Τότε με τον Αχιλλέα, ήσασταν όλοι κοντά μου. Κι εσύ" γύρισα το κεφάλι μου να τον κοιτάξω.
"Τι λες να κάνει αυτός?"
"Θα καλοπερνάει στο κελί" απάντησα σοβαρά και γύρισα πάλι ευθεία.