KARANLIKTAN ÇIK ! ("YÖRÜNGE" SERİSİ 2) (Tamamlandı)

YİRMİ İKİNCİ BÖLÜM

                                                      *** ÖNEMLİ DUYURU***

Denizzz2

 SEVGİLİ DOSTLAR, ÖNCELİKLE BU DUYURUYU BÖLÜM YAYIMLAYARAK YAPMA FİKRİNİ BANA VEREN SEVGİLİ UĞURUM DENİZ'E TEŞEKKÜR EDERİM.BÖLÜMÜ BEĞENİRSENİZ, SİZ DE TEŞEKKÜR EDEBİLİRSİNİZ TABİ...;) ;) ;) 

VE GELELİM ESAS MESELEYE.BU GÜNE KADAR BÖLÜMLER HER SALI GECESİ SAAT 24.00DA YAYIMLANIYORDU.ANCAK SİZLERE DAHA RAHAT VE ELVERİŞLİ SAATTE ULAŞMAK AMACIYLA YAYIN GÜNÜNÜ ÇARŞAMBA SAAT 23.00 OLARAK YENİDEN BELİRLEDİM.İNŞALLAH MEMNUN OLURSUNUZ.VE YİNE İNŞALLAH YAZA BÖLÜMLERİ HAFTADA İKİYE ÇIKARMAYA ÇALIŞACAĞIM.

GEREKTİĞİ TAKDİRDE SİZLERE ULAŞABİLMEM İÇİN UMARIM BENİ TAKİBE, YA DA "CEMİL"İ KÜTÜPHANEYE ALMIŞSINIZDIR.

YENİ RANDEVUMUZ OLAN HER ÇARŞAMBA SAAT 23.00 DA HEPİNİZİ BEKLERİM EFENDİM....;) KAHVELER  BENDEN...;) 

KEYİFLİ OKUMALAR...SEVGİLER...  

                           YİRMİ İKİNCİ BÖLÜM

MİNE

"Yörünge"nin korumalarından birinin sürdüğü cipin arka koltuğuna uzanmış, başım Cemil'in kucağında, elim elinde, evime doğru son derece keyifli bir yolculuk yapıyordum.Aslında "son derece" derken birazcık abartmış olabilirim.Sonuçta, sol kalçamdaki rahatsız alçı hala oradaydı, sağ kolum ve bacağım, dünkü kadar mumyavari olmasalar da, hala sargılar içerisindeydiler ve tabi kafamdaki bandaj, her ne kadar saçımla maskelemeye çalışsam da, yerli yerinde duruyordu.Ama yanımda, beni neredeyse sarmalamış ve ara sıra saçlarıma, alnıma ve burnuma minik öpücükler konduran Cemil vardı ve bu da rahatsız yolculuğu keyifliye dönüştürmeye yetiyordu.Ayrıca yüzümdeki mutlu gülümseme sadece bu halimden kaynaklanmıyordu, aklımda sürekli dün geceki yoğun yakınlığımızın anıları dolanıyordu.

Tabi en başta rüya gibi bir ilk öpücüğün görüntüleri şu anda bile kanıma minik alevler sıçratıyor, yüzümün ısınmasına yol açıyordu ...

Cemil'in derin bir ihtiyaçla dudaklarıma kapandığı, boğazından kopan kısık iniltinin kalbimi bir ok gibi delip geçtiği, dudaklarının bağımlılık yapabilecek tadının tüm bedenimi ateşe verdiği tutkulu ve kusursuz bir ilk öpücüğün büyüsünü yaşamıştık.Aslında her zaman sevdiğimle ilk öpücüğümün daha romantik ve yumuşak olacağını düşünmüştüm, ama beni böylesine soluksuz bırakan ve tüm kontrolümü kaybettiren eksiksiz bir heyecanı yaşamak, gerçek ihtiyacımın tam da bu olduğuna inandırmıştı beni.

Nefessiz kalıp, birbirimizden isteksizce uzaklaştığımızda:

"Seni gördüğüm ilk gece aynı böyle öpmek istemiştim."demişti Cemil."Ve piknik dönüşü de kendimi zor tutmuştum."

"Neden?"diye sordum."Neden kendini tutmak istedin?İsteyerek olmasa da, senden hoşlandığımı belli etmiştim ben."

Adam tekrar oturduğu koltukta, rahatsızlıkla kıpırdandı:

"Mine, sana söyledim.Ben ilişki adamı değilim.İlişkiyi bırak, insanlarla normal iletişimi bile beceremiyorum.Sana nasıl ayak uydurabilirim ki?Sen sıcakkanlısın, neşeli ve samimisin, herkesle kolayca kaynaşıyorsun.Ve ben bunların hiçbiri değilim.Bu yüzden senden uzak durmaya çalıştım, ama yine de etrafında olmaktan tamamen vazgeçecek kadar güçlü değildim."

Tanrım, o güzel gözleri istila eden umutsuzluk ve kederi sihirli bir değnekle yok etmek istedim o an.Bu adam neler yaşamıştı böyle?

"Benim hiç ailem olmadı.Çocukluğumu çoktan gömdüm ben."diyecek kadar derin travmaların zehirlediği bir hayat hikayesi olmalıydı.Belli ki yaşadıkları özgüvenini yerle bir etmiş, yaralı benliğini soğuk ve kayıtsız bir maskenin ardına sığdırmak zorunda bırakmıştı.