Sweetest Innocence (Billionaire Bachelor Series 4)

Innocence 50

Kasalukuyan siyang naglalakad-lakad habang mahinang kumakanta sa hardin ng kanilang bahay. Daily routine na nga ito sa kanya. May nakapagsabi kasi sa kanya na mabuti daw iyon para hindi siya mahirapan sa pangangak lalo na at panganay pa. Napatitig siya sa namumukadkad na rosas. Napakaganda niyon. Akmang yuyuko na siya para abutin ito nang makaramdam siya ng konting kirot sa kaniyang tiyan. Napakurap siya bago huminga ng malalim. Breathe in. Breathe out. That's what she's been doing. Saglit na nawala ang sakit ngunit maya-maya lang ay halos mapasigaw siya nang biglang humilab na naman ang kanyang tiyan. Awang ang labi na sinapo niya iyon ng kanyang palad.

"Help! Oh God! Tristan! Help!" Mangiyak-ngiyak na sigaw niya nang may maramdamang basa na tumutulo mula sa kanyang hita. She paled. Her water bag just broke. Manganganak na siya.

"Tristan! Papa! Help!" Pag-uulit niya sa pagsigaw.

Pinilit niyang humakbang kahit sobrang sakit na ng kanyang nararamdaman. Napaangat ang kanyang tingin nang makarinig ng mga nagmamadaling yabag. She saw her husband, her Papa and their maids coming right next to her.

"What happened, Love?" Anang asawa niya habang puno ng pag-aalala ang buong mukha na nakatitig sa kanya.

"Manganganak na ako, Tristan." Anas niya sa mahinang boses. Pawis na pawis na siya habang pinipigilan ang muling pagsigaw dahil sa muling pagsalakay ng kirot sa kanyang tiyan.

"What?!" His eyes automatically widened. Agad siya nitong binuhat at ipinasok sa sasakyan. Sumunod naman ang kanyang Papa na halata ring kinakabahan. Inabot nito ang bag niya na may lamang mga gamit na ibinigay ng katulong.

"Aw! Ang sakit!" Aniya habang napapangiwi.

"F*ck! Do some breathing exercises,  Love. You'll be fine."

Mabilis ang naging pagkilos nito. Agad nitong binuhay ang makina at pinaharurot ang sasakyan paalis. Ilang minuto ang lumipas ay nasa ospital na sila. She keeps on screaming and shouting as the pain intensified. Napahawak siya ng mahigpit sa kamay ng kanyang asawa nang lalong sumidhi ang nararamdaman niyang pagkirot ng kanyang tiyan. Inilapag siya sa stretcher at agad idineretso sa delivery room.

He keeps on pacing back and forth as he waited for the doctor to come out from the delivery room. Mahigit isang oras na ang lumipas. Bakit hindi parin ito lumalabas?

"Tristan."

"Yes, mayor?" Nag-angat siya ng tingin dito. Tahimik itong nakaupo habang magkasalikop ang dalawang palad nito.

"Umupo ka dito. Ako ang nahihilo sa ginagawa mo. She'll be fine."

"I can't. Kinakabahan ako, mayor. What if something bad-

"Nothing bad will happen to my daughter and my granddaughter, Tristan. Sit here."

Wala siyang nagawa kundi umupo sa tabi nito habang taimtim na nagdadasal para sa kaligtasan ng kanyang mag-iina.
He then heard some heavy footsteps. Sinundan iyon ng tinig ng kanyang nakababatang kapatid. Magkasunod na lumapit si Sadie at ang kanyang mommy at daddy sa kanyang pwesto.

"She's still in labor, son?" His dad queried.

"Yes, dad. Mabuti naman at nakarating kayo." Niyakap niya ang mga ito bago bumalik sa kanyang pagkakaupo. Tinabihan siya ng kanyang mommy. Binigyan siya nito ng ngiti.

"Your wife's gonna be fine, Tristan."

"I just can't help it, mommy. I'm still scared. I-I'm worried that something bad will happen to them."

"You're so nega, big brother." Sadie butted in. "Katarina is a fighter. Come on, kuya! Dapat masaya tayo! You'll be a father later. And I'll be a Tita, too. Gosh! I'm so excited! I'm sure she's so cute and beautiful like her momma!"