*************
Bryle's P.O.V
Wala akong magawa sa bahay kaya naisipan kong pumunta muna ng mall. Nagtext rin kasi Julianne saken na magpapasama siya sa isang salon.
Julianne is my friend, kasama ko siya nuon sa isang choir sa isang church dito sa states. Minsan nga'y mapagkamalan kaming magkasintahan dahil palagi daw kaming magkasama. Siya ay isang purong Pilipina.
Sa lahat ng mga kasamahan ko sa convent dito sa St. Francis Diocese, si Julianne lang ang palagi kong nakikitang palaging nakangiti at parang walang problema. I treated her as my little sister dahil parang kapatid narin ang turing ko sa kanya.
Naalala ko pa noon nung araw na namatay yung parents niya dahil sa ambush. Halos araw-araw siyang umiiyak sa kwarto niya at minsa'y nasisigawan pa ako. Besides naiintindihan ko siya noon. Until now makikita ko parin sa kanya na nangungulila parin siya.
Ngayon lang kami magkikita ulit simula nung umuwi ako ng Pinas.
Hindi ko ginusto na bumalik sa Pilipinas nun. Naiisip ko kasi si Julianne na pa'no kung aalis ako, sino ang mag-aalaga sa kanya? Sa mga panahong yun kasi ay nakikita ko siyang masaya at nakangiti ulit. Alam kong pinilit niya lang ipakita sa harapan ko na masaya siya dahil ayaw niyang mapilitan akong magpaiwan dito dahil sa kanya.
Labag din naman sa kalooban ko noon ang pag-alis ko dito sa States. But Dad told me na dapat ko daw tapusin ang kolehiyo sa Pilipinas.
Tinanong ko siya kung pwede nalang siya sumama saken sa Pilipinas. Pero puro ngiti lang yung pinapakita niya. She don't want to leave the memory of her parents here. Kaya naiintindihan ko siya.
~
Nagpark ako at pumasok na sa loob ng mall. I bought some bouquet of flowers for her. It's been six months din na hindi kami nagkita.
Malayo pa lang ako sa salon ay kita ko na agad ang pamilyar niyang postura na nakatayo malapit sa glass door. She smiled as I walked near to her.
"Bryle, I really missed you." Untag niya sabay yakap ng mahigpit saken. Uhm. I expected na tatalon siya sa saya na makita ako pero hindi.
"Yan lang ba ang pambungad mo after all those months na hindi tayo nagkita?" kantyaw ko sa kanya. She grown up, not my little sissy anymore.
"Nagmamature na nga ako eh, di mo ba napapansin?" Tugon niya habang nakapout. Tumawa lang ako sa kawalan and I kissed her on his forehead. Like what I said, she's my little sister and I respect her.
"So you're no longer my little sissy." Sabi ko sabay smirk. And now Im acting like a kid! Shiz.
"I grown up! Thanks to you!" Niyakap niya ako ulit. It feels nawala na yung lungkot sa kalooban niya. And Im glad about it.
"Bakit ka naman nagpapasalamat saken?" Tanong ko. She smiled and answer.
"Dahil nung umalis ka I learned how to rely on myself. Naging matapang akong harapin ang lahat even Im living for myself." Untag niya. Napapansin ko yun ngayon. She is no longer a pathetic one.
"Since you've grown up, may nanliligaw na ba?" Pang-aasar ko. Bahagyang kumunot ang noo niya at biglang ngumisi.
"Maybe?" Simple niyang utas.
"Six months lang? Meron na agad? Maybe you change a lot nung wala ako. Maybe Im left behind." Umupo ako sa likuran niya habang inaayos nung parlorist ang buhok niya.
"Bryle naman eh! I'll just want to try what's the feeling of having one." Tugon niya. Maybe she's being curious out of those things?
"Kilala ko ba?" Natahimik siya at tinignan ako sa likuran gamit ang salamin sa harapan.
Pinatigil niya muna yung parlorist at humarap saken.
"Yes, Si Leandro." Napaawang ang panga nung marinig ko yun. She mean Leandro Jorge? The CEO of Dad's Company here in States?
"Whoa, I didn't meant to hear that. Totoo?" Tumango siya at parang namumula pa. Not bad. Leandro is a good person at isa pa maganda ang performance pagdating sa trabaho.
"Ngayon lang ba to? Oh yung andito pa ako?" Pag usisa ko. I don't have any idea about this. Nung nasa Pilipinas ako, we have communications pero di niya nabanggit ang tungkol dito.
"No Bryle, Two months pa niya akong nililigawan, and I want your approval regarding with this." Umigting sa tenga ko ang sinabi niya. An approval? Seryoso?
"You want me to critic his personality? Di naman ata kailangan ang permiso ko. It's your personal life at hindi lahat ay pwede kong pakialaman." Tugon ko. Hindi naman sa ayoko pero she can make better decisions even Im not around.
"But the best decisions comes from you." Untag niya.
"So pag sinabi kong hindi siya bagay sayo ay hindi mo sasagutin? Even mahal na mahal mo? " tanong ko. Not all things lies on me.
"Uhmm siguro, Coz you are the only person I can ask for this." May parang kumirot sa puso ko nang marinig ko yun. Wala na pala siyang parents did she mean I can be her mentor? I can give advices, but only few and not all.
"Do you really love Leandro?" Tanong ko. Tumahimik muna siya bago sumagot.
"Yes. Pero natatakot ako." Nanghina yung boses niya. Afraid of what? Of being left?
"Pa'no mo malalaman kung kaya mo kung di mo susubukan?" Umaliwalas bigla yung mukha niya matapos kong sabihin yun. "Maybe this is the perfect time for this."
Tumango-tango lang siya at namula pa.
"Are you ready for the event tonight?" Pag-iiba niya. Oo nga pala. Mamayang gabi ang party regarding with the new CEO of the company.
"Yes, tulungan mo'ko maghahanap ng suit for tonight." Ngumiti siya mula sa salamin.
"Sure." Sagot niya.
"Leandro would be there also right? Sagutin mo na yun, naiinip na siguro yun sa kahihintay sa sagot mo."
"Oo. Naisipan ko rin yun. Pero mas mabuti ngayon dahil andito ka." Untag niya sa malumanay na boses.
Nag ring ang phone niya. Tumingin muna siya saken bago ito sinagot. Kumunot ang noo ko dahil binaggit niya ang pangalan ko habang humagalpak sa tawa.
*************
End.
