Etrafımda ki güzelliğe bakıp seslerin geldiği yere doğru yürüdüm.
Cennetten bir parçaydı sanki burası, her yer yeşilliklerle doluydu ve çiçek kokuları birbirine karışmıştı.
Derince soludum bu muhteşem kokuyu, ilerde beni bekleyen dostlarımın yanına yürürken yada ailemin.
Yerimde durup onları izlemeye başladım, herkesin yüzünde çok güzel bir gülümseme vardı.
O kadar mutluydular ki bir ömür bu manzarayı izleyebilirdim.
Bütün çocuklar burdaydı ve Bora yine Hale ile uğraşıyordu.
Bir kişi ayrıydı onlardan Asaf, elleri cebinde bana bakıyordu.
Öyle yoğun öyle güzel bakıyordu ki içim titriyordu resmen. Kollarını açıp dudakları oynattı ' gel ' diye, bense öylece durmuş onları izliyordum.
Herkesin bakışları beni bulunca gözlerim dolmaya başladı.
Neden doluyordu ki gözlerim.?
Bora " Gelsene güzel yengem seni özledik, yeterince geç kaldın hem. "
Bora elini oynayıp gel diyordu.
Asaf ise kollarını açmıştı bana, ' hadi güzelim gel bize artık ' .
Omzuma dokunan elle başımı çevirip bana gülümseyerek bakan anneme baktım.
" An-ne.... Anne. "
" Onların sana ihtiyacı var meleğim, hadi ailenin yanına git ve onları sakın bırakma miniğim, onlar seni çok seviyor ve annen de seni çok seviyor."
Tekrar herkesin toplandığı tarafa baktığımda Asaf hala kollarını açmış beni bekliyordu.
Hızla koşup kollarının arasına girdim sıkıca sarıldım onun gibi.
Teker teker herkese sarıldım burası benim huzurumdu, burası benim yaşamımdı, onlar benim ailemdi.
Arkama baktığımda annem yoktu tam oraya doğru gitmeye çalışırken yerimden sıçradım.
Etrafıma baktığımda arabada olduğumu fark ettim.
Kuzey," Geldik Azze. "
Arabadan çıkıp karşımda duran büyük hastaneye baktım, buradaydı ailemin bir kısmı. Bana ihtiyacı olan ailem buradaydı.
Hale koluma girince başımı ona çevirdim, ağlamaktan gözleri kızarmıştı canım arkadaşımın, bütün yol boyunca akmıştı incileri.
" İyi olacaklar. "
Hale," Olacaklar değil mi. "
Başımı olumlu anlamda sallayıp hastaneye girdik.
Hale, Ayla'yı arayıp nerde olduklarını sorup, kat numarası aldı. Asansöre binip üçüncü kata çıktık. Şafak söküyordu, karanlığın yerini aydınlık alıyordu yavaş yavaş , içimden dedim artık bizim için de güneş doğsun bitsin karanlık günlerimiz diye.
Kata geldiğimizde Ayla bizi bekliyordu, Hale ağlayarak koşup Ayla'ya sarıldı. Ayla kolay ağlayan biri değildi ama söz konusu ailem dediği kişiler olunca değişiyordu.
Gözleri şişmişti ağlamaktan bana bakınca yine gözleri doldu.
Ayla," Tavşanım. "
" Geldim. "
Ayla," Geldin ait olduğun yere geldin."
Bu seferde ben sarıldım Ayla'ya, ikimizde ağlıyorduk.
" Durumları nasıl. "
Ayla," Aynı, doktor bugün uyandırmaya çalışacaz dedi. "
Hale " Görebilirmiyim peki, lütfen onu görmek istiyorum, sesimi duysa uyanır belki. "
Öyle masum bir şekilde soruyordu ki bunu Hale insanın ruhunu acıtıyordu.
Koridorda yürümeye başladık, onu görmenin heyecanı ile kalbim hızlı çarpmaya başladı, avuç içlerim terlemeye, nefesim sıklaşmaya başladı.
Asaf ve Bulut görüş açımıza girince, adımlarım kesildi, yerimde durup onlara bakmaya başladım.
Asaf camdan odayı izliyordu, Bulut ise oturmuş kafasını ellerinin arasına almış yerinde sallanıyordu.
Bizi ilk fark eden Bulut oldu, şaşkın gözlerle bana bakıp hemen yerinde doğruldu. Hale koşup ona sarılınca oda kollarını Hale'ye dolayıp başından öptü.
Ayla'nın koluma dokunmasıyla ilerlemeye başladım.
Asaf, Hale'yi fark edince Hale gülümseyip beni gösterdi.
Ve kaybolduğum dipsiz kuyuyu andıran gözleri beni.
Nefesim kesildi, ruhumda oluşan yaralar kabuk tuttu, aldığım nefes canımı acıtmadı bunca aydan sonra.
Asaf yerinde durup şaşkın bir şekilde beni izledi, baştan aşağıya gözleri her yerimi keşfettikten sonra, gözlerimde durdu kara elmasları.
Yutkunup adımı söylemeye çalıştı ama dökülemedi ismim dudaklarından, yarım kaldı.
Küçük bir adım attı bana doğru, onu takip eden bir adım daha ve hızla bana doğru geldi.
Beni kendine çekip sert göğsüne bastırıp sardı kollarını bedenime.
Başını boynuma gömüp derin nefesler almaya başladı, sanki mümkünmüş gibi daha sıkı sarıldı.
