Ik ben Vera en ik ben helaas niet als alle andere meisjes. Ik verhuis naar Schemermeer, daar ontmoet ik een leuke jongen. Maar helaas kan ik niks met hem beginnen omdat ik anders ben. Blijf ik voor altijd alleen? En wat voor avontuuren beleef ik?
Ik keek het meisjes geets aan. "Kijk daar maar" zei de geest en wees naar een kamer. Ik liep de kamer binnen. De deur kraakte. In deze kamer was in nog niet geweest. Het was een slaapkamer. "I-is dit jou slaapkamer geweest?" vroeg ik. De geest knikte. "Hoe heet je?" vroeg ik. "Verliena" zei de geest. "Verliena, mooie naam" zei ik. "De jouw ook hoor Vera" zei Verliena. Ik liep naar het bureau en pakte een kapotten fotolijstje. "Ben jij dit?" vroeg ik. "Ja dat was ik" zei Verliena.
Dit is Verliena mijn zus
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Ik wist niet dat ik een zus had" mompelde ik. "Ik was 2 toen jij geboren werd" vertelde ze. "We waren heel kloos samen, op de dag dat je 16 werd waren wij ontdekt. Ik was nog net geen Demon. Ik zou 4 dagen er na 18 worden. We moesten vlugten. Ik gaf je nog afscheid en daarna heeft onze moeder jouw geheugen gewist en je naar een weeshuis gebracht. Ik vond het niet leuk dat je mij nooit meer zou herrinneren. 1 dag voor mijn 18de verjaardag kwam de sherrif en doden ons. Ik stierf met jou foto in mijn hand" vertelde ze door. "Wat heftig" zei ik medenlevend. "Dus jij weer ook niet hoe het is om een Demon te zijn?" vroeg ik. Ze schudden haar hoofd. "Ik spook hier al 121 jaar rond al wachtend op jou" zei ze. "Serieus?" vroeg ik verbaast. Ze knikte. "Zal ik mam halen?" vroeg ze. Ik knikte. Ze verdween. Ik keek in haar kamer rond. Het was best donker en creepy. Ik transfomeerden. Verliena kwam aan zweven met een andere geest. "Vera?" vroeg de groteren vrouwen geest. "Hai" zei ik. "Oh Vera ik wauw dat ik je kon knuffelen" zei de geest. Ik keek een beetje verward. "Ik heb zo veel spijt dat ik je geheugen heb gewist" zei ze verdrietig. "Het geeft niet" zei ik. "Ik ben trouwens Violet, je moeder" zei ze. "Hoi mam" zei ik. "Waarom ben je getransfomeerd?" vroeg Verliena. "Ik wilde ff de boel opknappen" zei ik. Verliena en mam knikte. "Totum illud" zei ik en draaide rondjes om mijn as. Alles vloog op zijn plek waar het hoorde in het hele huis. De lichten deden het ook weer. Het was geen eng spookhuis meer. "Totum illud?" vroeg Verliena. Ik lachten. "Maak het weer heel is de vertaling" zei ik. Verliena knikte."Maar waarom maakte jullie me eerst bang?" vroeg ik. "We dachten dat je een indringer was die graffiti wilde spuiten" zei Verliena. "En toen je in elkaar dook toen pas zag ik dat jij het was" zei ze. Ik knikte. "Maar mam waarom hebben jullie je hier verstopt, ik bedoel een villa dat valt toch op?" zei ik. "Het was de enige keus we hadden geen geld" zei ze. "Spookt pap hier niet?" vroeg ik. "Wel die brom beer zit boven, ik haal hem we even" zei Verliena en verdween door het plafon. "Ik ben blij dat ik je eindelijk weer zie" zei mam. Ik lachten. Verliena kwam weer terug. "Vera?" vroeg de geest bij haar. "Hoi" zei ik blij. "Wat ben je gegroeit en ik dacht al hoe kan alles weer gemaakg zijn maar dat heeft mijn kleine meid gedaan" zei pap. Ik lachten. "Ik ben Dirk" zei pap. "Hoi pap" zei ik. Het was al in middels licht. "VERA?!" hoorde ik iemad buiten roepen. "Wie is dat?" vroeg Verliena. Ik glimlachen. "Vlad" zei ik en rende naar de voordeur. "Wie is Vlad?" vroeg Verliena en zweefde achter mij aan en mijn ouders ook. "Mijn vriendje" zei ik. Ik deed de voordeur open. "VLAD, KEELIN, WILKO HIER!" riep ik. Ze kwamen aan rennen en Vlad gaf me een knuffel. "Ik was zo ongerust" zei hij. "Snap ik" lachten ik. Vlad keek me aan. "Waarom ben je getransfomeerd?" vroeg hij. "Ik heb het huis weer op geknapt voor mijn familie" zei ik. "Huh?" vroeg Wilko. "Kom" zei ik en trok Wilko en Keelin naar binnen. "Verliena!" riep ik. Verliena en mijn ouders kwamen aan zweven. "Mam, pap, Verliena dit zijn Vlad, Keelin en Wilko" zei ik. "Hoi" zei Wilko. Ik zag dat Verliena Wilko lief aan keek. "Ik ben Verliena de zus van Vera" zei ze en zweefde voor mijn vrienden. "Hey" zei Keelin. "Leuk je te ontmoeten" zei Vlad. "Vertel eens meer over jullie" zei mijn moeder. "Laten we in de woonkamer zitten" zei mijn vader. We liepen de woonkamer in alles was normaal en niet eng. Al het graffiti was weg en alles was schoon. "Nu is het niet meer creepy" lachte ik. Vlad sloeg zijn arm om mijn middel en ik om de zijne. Ik legte mijn hoofd op zijn schouder. Keelin en Wilko gingvop de bank zitten en Vlad op een stoel. "Ik blijf wel staan" zei ik. "O zeker niet" zei Vlad en trok me op zijn schoot. Ik zuchtte en liet hem zijn gang gaan. "Dus vertel iets meer over jullie" zei mijn moeder. "Nou ik ben Keelin, ik ben 18 jaar en ik ben een elf" zei Keelin. "Cool" zei Verliena. "Ik hou van brouwsels maken" zei Keelin. "Nice" zei Verliena weer. "Verliena" zei mijn vader. "Sorry" zei ze. "Ik ben Wilko, ik ben 19 jaar en ik ben eem weerwolf. Ik hou van sport en schaken" zei Wilko. Verliena wou weer wat zeggen maar ze hield zich in. "Ik ben Vlad, ik ben 200 jaar oud en..." zei Vlad maar Verliena onderbrak hem. "200? Je lijkt op iemand van 20" zei ze. "Dat komt omdat hij een vampier is" zei ik. "Precies dat" zei Vlad. Ik lachten. "En hoelang hebben jullie al samen? Want jullie hadden toch met elkaar?" vroeg Verliena. "Ja we hebben 5 jaar" zei ik. Ik schoof mijn ring af en liet hem zien. "Mooi" zei Verliena. Ik schoof hen we terug aan mijn vinger. "Kunnen we jullie niet leven maken?" vroeg ik. "Dat kan alleen moeten we hun lichamen hebben" zei Keelin. "Zullen we het proberen?" vroeg ik. "Ja ik wil zo graag weer mens zijn" zei Verliena en maakte loepings van blijdschap. "Willen dat ook pap en mam?" vroeg ik. Ze keken elkaar aan en knikten. Ik glimlachten. "Keelin wat hebben we nodig?" vroeg ik.
