Ik ben Vera en ik ben helaas niet als alle andere meisjes. Ik verhuis naar Schemermeer, daar ontmoet ik een leuke jongen. Maar helaas kan ik niks met hem beginnen omdat ik anders ben. Blijf ik voor altijd alleen? En wat voor avontuuren beleef ik?
De muur achter ons was al dicht. "Het is wel erg donker" zei Keelin bangig. "Wacht" zei ik. Ik maakte van mijn hand een vuist en de boven kant van mijn hand was boven. Ik draaide mijn hand naar links en open. Een licht bol zweefde op mijn mand. Hij gaf goed licht. "Zo goed?" vroeg ik en draaide de witte licht bol naar Keelin. "Perfect". "Leer mij dat ook" zei ze er achter aan. "Tuurlijk" zei ik. We liepen verder de donkere gang door.
Vlad pov
Er kwam iemand aan rennen. "Wilko zoek een ingang" zei ik snel. Wilko pakte een fakkel vast om te luinen alleen de fakkel viel naar benenden maar nie zo ver. "Wow" zei Wilko. Een muur schoof open. "Jullie daar" riep de stem en het was de hoofd van de wachter. "Snel naar binnen" zei ik. Wilko en ik rende de gang in. De muur schoof net op tijd dicht. "Eh oké" zei Wilko. "Hé kijk ik zie wit licht" zei ik en wees de gang in. "Misschien zijn het de meiden" zei Wilko. We rende naar het licht toe.
Vera pov
"Ik zie geen uitgang" zei ik. "Ik ook niet wat nu?" vroeg Keelin. Ik haalde mijn schouders op. "Hoi" hoorden we ineens en iemand greep onze schouders vast. Keelin en ik gilde van schrik. We draaide ons om. Het waren Wilko en Vlad. "Holy ik schrok me dood" zei ik. Ik gaf Vlad een knuffel. Alleen mijn licht bol verdween. Het was weer pikken donker. Ik draaide mijn hand weer open. "Kom laten we een uit weg vinden" zei ik. We liepen met z'n vieren naast elkaar. De gang was gelukkig breed genoeg. "Oh nee een splitsing" zei Wilko. "Keelin kan jij voelen waar we heen kunnen?" vroeg Vlad. Keelin voelde. "Rechts" zei ze. We liepen de rechter tunnel in. Na 2 minuten alleen maar rechtdoor lopen kwam er daglicht. "Eindelijk" kreunde Keelin. We liepen de tunnel uit en ik liet mijn licht bol verdwijnen. We kwam in het midden van de stad uit bij de stad muur. "Heb je het rol perkament Keelin?" vroeg ik. "Ja achter mijn riem" zei ze en liet hem zien. "Daar grijp ze!" riep een wachter. "Rennen!" riep Keelin. We rende de stad door. Overal waren wachters en ze dreven ons naar het stadplein waar het kasteel stond. We rende het stadsplein op. Midden op het pleins stond de koning. De koning en de prinsesen stonden aan de zijkant en er stonden 4 wachters om hun heen. Wilko, Keelin, Vlad en ik waren omsingelt. In elk straatje of steegje stonden wachters. "Eindelijk. Het moment waar ik op heb gewacht" zei de Koning. We keken elkaar aan. "Nu neem ik wraak" zei de koning. De koning veranderde in de Demon. We stonden oog in oog met hem. Hij had vleugels en hoorns op zijn hoofd (zie afbeelding hier boven). Hij vuurden vuurballen op ons af. Vlad pakte Keelin en dook weg. Wilko sprong ook weg en ik dook achter een kraampje. "Vera" zei hij met een duistere en lage stem. Ik hyperventileerde. "Psst Vera" zei iemand naast me. Ik keek rechts van me. Het was de koningin. "Hier" zei ze. Ze deed haar kroon af en gaf hem aan mij. "Hier mee word je ook een krachige Demon" zei ze. Ik keek naar haar kroon hij was half wit en de andere helft zwart.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Dit is de koningin
Ik knikte naar haar. "Je Elfen vriendin kan een engel worden als je haar hand vast pakt met die kracht kan je hem beter verslaan" zei ze. "Dank u" zei ik. "Succes nichtje" zei ze. Ik glimlachten. "Vera" zei de Demon weer. Ik stond op en kwam achter het kraampje vandaan. "Vera nee" zei Vlad. Ik had de kroon in mijn rechter hand. "Eindelijk" zei de Demon. "Ten strijden" zei ik. Ik hielt de kroon omhoog en deed hem langzaam op mijn hoofd. Een licht flits kwam van de kroon af. Ik kreeg zwarte vleugels en mijn haar werd helemaal zwart. Mijn kleren verdwenen en ik kreeg een mooie lange zwarte jurk met een lange sleep. Ik kreeg open hakken. Mijn wimpers en ogen waren nog het zelfde. Ik opende mijn ogen. Vlad, Keelin en Wilko keken me met open mond aan. De Demon werd boos en sprak een spreuk uit. Ik deed een schilt voor me. "Keelin pak me hand de Demon is te sterk" zei ik. Keelin rende naar me toe en pakte mijn rechter hand. Aan die kant was de kroon wit. Een witten straal ging via de kroon langs mijn gezicht langs mijn arm naar Keelin. Keelin veranderde in een Engel. Ze kreeg witten vleugels, haar haar wapperde in de wint, haar Elfenoren verdwenen, ze kreeg een korte licht blauwe jurk en open hakken. Haar wimpers en ogen waren het zelfde. We moesten elkaar hand blijven vast houden. Met onze vrije handen pakte we stof en zeiden de spreuk. Terwijl we de spreuk zeiden vlogen we omhoog. "Dominus tenebrarum, et tenebrae Domino,defecerunt a rege sibi et evanidus, dimissique sunt ab ea soli et tranquille vivere" zeiden we en een grote zwart witten straal schoot op de Demon af. "NEEEEEE!" riep de Demon en versnipperde. De koning lag op de grond. Keelin en ik vielen op de grond omdat het ons heel wat kracht heeft gekost. We waren niet meer getransformeert. Wilko ving Keelin op en Vlad mij. De mensen die keken klapte en juigden. "Ooh mijn hoofd" jammerde ik. "Wat is er gebeurt?" vroeg Keelin. "Jullie hebben de Demon verslagen" zei de koningin. Wilko en Vlad zetten ons neer. De kroon van de koning lag op de grond. Ik liep er heen en pakte hem op. "Dit is van u" zei ik en boog voor de koning en gaf de kroon terug. Ze pakte haar kroon en zette hem op haar hoofd. "Jullie zijn de helden" zei de koningin. "Blijf en kom feesten" zei ze. "Het spijt me uwhoogheid maar mijn vrienden en ik gaan naar huis" zei ik plechtig. Ze knikte. Vlad legte zijn hand op mijn schouder. Hij en Wilko waren terug getransformeert. "Het was een super leuk avontuur alleen wil ik echt naar huis" zei Keelin. "Ik begrijp het maar mag ik het perkament?" vroeg de koningin. Keelin gaf het perkament terug die we toch niet nodig hadden gehad. "Vaarwel" zeiden we. "Vaarwel strijders" zei de koningin. We zwaaide en liepen de stad uit. We klommen op onze draken. "Wacht we zijn Vega helemaal vergeten" zei ik. "Ach we vertellen alles wel weer terug zijn in de geheime kamer" lachte Keelin. We lachten allemaal en we vlogen naar de poort.
